woestijnverslag!

hallo!

Bedankt voor al jullie lieve felicitatie-berichtjes!!! superleuk om zoveel mails te hebben bij terugkomst uit de woestijn.

De laatste 4 weken heb ik vooral opgetrokken met een paar Marokkaanse jongens en met één van hen heb ik een trip gemaakt door de bergen naar de woestijn. We reisden van Marrakech naar Zagora, een stadje midden in de dorre droogte. Overal de rode aardkleur, eenrotsachtig landschap, stoffige wegen en Afrikaans-uitziende mensen.

De huizen worden door een rode kleimuur omringd en staan dicht op elkaar.Als je de 'wijk' (kasbah) binnenloopt verdwaal je in de smalle, koele steegjes waar het zonlicht slechts op enkele plekken sterke lichtplekken vormt.

De mensen hierzijnarm en staan erom bekend dat zealles proberen om toeristen geld afhandig te maken.

Dus we zijn altijd watop onze hoede voordat weiets toezeggen. Toen we de stad binnenreden werden we aangeklampt door iemand die ons een woestijntocht aan wilde bieden. We zeiden dat we eerst rond wilden kijken maardezeHassan had ook een goedkoop hotelletje en we konden gratis meerijden met z'n auto. Het hostel bleek inderdaad heel leuk te zijn en wehadden gezellige avonden met muziek en dans en lekker eten.

Maar toenHassan hoorde dat we bij een ander reisbureau hadden geïnformeerd naar woestijntocht-prijzen (detamtam ging nog sneller door het dorp dan onze taxi)werd zijn glimlachwat wrang.

En Tarik vangt dingen op die ik niet kan verstaan en legt me uit wat er achter mijn rug gebeurt. Echt waar, als je meer wilt weten over de termen 'geheime agenda', 'dubieuze intenties', 'pokerface' en 'incongruente communicatie' moet je naar Marokko komen. Toeristen denken vaak dat ze flink afgezet worden omdat ze toerist zijn, maar men behandelt elkaar precies zo. Iedereen noemt elkaar vanaf de eerste ontmoeting 'broer' en 'vriend' maar niemand vertrouwt de ander echt.

Aan Tarik wordt altijd gevraagd hoeveel commissie hij wil hebben voor het feit dat hij mijnaar een hostel heeft gebracht,en dat bedragbetaal ik uiteraard. Tarek weigert dit aan te nemen omdat hij gelijkwaardig met mij wil reizen,om te laten zien dat er ook Marokkanen zijn diegeen misbruik maken van toeristen.

Uiteindelijk zijnwe dan ook niet metHassan de tocht gaan maken.Er waren teveel dingen waarbij we twijfelden aan hun intenties, zoalsdat er eerst gratis drank wordtuitgedeeld en daarna wordt je flink gepusht door je nieuwe 'vrienden' om een hele fles te kopen die15euro kost.

De aardige Berberjongen die onze woestijngids zou zijn had een paar meiden uit het dorp uitgenodigd om gezellig de avond door te brengen. Tarek wist het natuurlijk allang maar ik kwam er pas achter dat ze prostituees waren toen ik 's nachts wakker werd van zijn geschreeuw tegen hen. Hij wilde ze niet naar huis brengen en was boos.

Ik weet niet precies wat er gebeurde maar Tarek is met hem gaan praten en toen stopten ze met ruzieën. We waren er wel ondersteboven van, het was zo naar voor die meiden, vooral omdat één van hen had verteld dat haar zoontje die dag 5 jaar werd.

Er is veel onrechtvaardigheid hier. Zo schrijnend om al die dikbuikige toeristenlangs bedelende kinderen te zien lopen. Hetis zo vernederend om te zien hoe mensen hun hand ophouden terwijl ze hun oudste vodden hebben aangetrokken.Je weet nooit zeker of de bedelaars echt arm zijn.En de manier waarop je benaderd wordt isvaak dwingend, zo zonde om te zien hoe kinderen al leren neer te kijken opwesterlingen, en westerlingen negeren de bedelaars. Zo versterken de verschillen juist.

Anyway, de volgende dag vertrokken we uit het hostel met de smoes dat we een vriend op gingen halen in het Noorden van het land.We konden niet zeggen wat we gehoord hadden 's nachts want je weetnooit wat dan de gevolgen zijn; waarschijnlijk zou men de politie bellen enervoorzorgen dat Tarek in de gevangenis belandt omdat hij met een toerist reist.

En klagen kan je zoiezo niet doen in een hostel of op een tour, want danmoet je achteraf ineensbetalen voor de warme douche, de autorit, de koffie, enz. enz.

Het is echt een apart cultuurtje, ik kan er nog niet de vinger op leggen maar hetlijkt eropdat iedereen elkaar wantrouwt.

Dit klinkt allemaal heel negatief en ik kan er nog uren over schrijven omdat het me zo verbaast, maar er zijn natuurlijk ook heel veel goeie dingen. Het landschap in de bergen en de woestijn is werkelijk adembenemend en de woestijntocht ook; die hebben we uiteindelijk gedaan in Merzouga, Erg Chebbi.

Bij zonsondergang reden we met z'n vieren op de dromedarissen de duinen in, met prachtig uitzicht over het dorpje en de black-dessert.

Na 1,5uur te hebben gewaggeld stopten we bij een tent waar we een tajin aten en de hele avond Berber-muziek maakten onder de blote sterrenhemel bij volle maan. Het was een geweldig begin van mijn 27e levensjaar!

tot snel schrijfs, liefs Marieke

p.s. nee; ik heb nog steeds geen enkele planning gemaakt over de rest van mijn trip... vooralsnog Marokko!

zee van zand

hallo!

hoe gaat het met jullie?

sorry voor mijn internet-luiheid.. er zijn gewoon teveel andere dingen te doen hier!

op dit moment worden de dromedarissen klaargemaakt en trekken we voor 2 dagen de woestijn in. Dat betekent datik morgen op mijn verjaardag trakteer op zandgebakjes!!

ik schrijf jullie achteraf, liefs Miek

leeftijdgenoten in Marokko

Goede voornemen: vaker m'n blog bijhouden. het werkt erg stimulerend om al jullie leuke reacties te lezen! dank dank dank daarvoor, Nederland voelt dichterbij omdat ik weet dat jullie met me meeleven!

Inmiddels ben ik aardig aan het integreren in het Marokkaanse wereldje. Soms betekent dat de Efteling-achtige Fata Morgana-sfeer, en soms de box van Pandorra.

In Marrakech heb ik een paar jongens leren kennen die ik later in Essaouira weer tegenkwam, met hen trek ik nu al een tijdje op.Langzaamaan begin ik door te krijgen hoe het is om jongere te zijn in Marokko. En dat is niet niks.

De hele cultuur is anders; men werkt veel en hard,met baantjes die komen en gaan. Op je 14e school verlaten is geen uitzondering, en de reden dat je met een stok opje voetzolen wordt geslagen is aannemelijk voor het schoolverlaten.

Studeren is gratis,maar de boeken niet. En hoe kom je aan geld voor eten en onderdak als je studeert? De jongens met wie ik optrek hebben dus niet gestudeerd, ofzezijn gestopt na 2 jaar.

Ze drinken veel koffie op terrasjes en ze hangen de hele dag zo'n beetje in de stad.Zezoeken werk, maar als ik vraag hoe ze daarnaar op zoek zijn zeggen ze lachend: 'ik hoef geen werk te vinden, de baanzal mij wel vinden'.

Na eenuitgebreide koffie kopen we verse vis op de markt. Wezoeken een smoezelig eettentje uit en geven de visaan de man die het ter plekke voor ons roostert boven het vuur. Vervolgens hebben de jongens in een mum van tijd 5 sardientjes naar binnen gewerkt terwijl ik nogmet vette vingers de graatjes uit mijn kies haal vanmijn eerstevis.

Een wijntje bij de vis is niet gewoon als in Nederland; alcohol wordt maar in een paar winkels verkocht en we moeten het overgieten in een spa-fles zodat we niet betrapt worden. Officieel is het niet verboden om alcohol te drinken, maar in geenenkele een bar wordt het zomaar geschonken, tenzijhet een toeristenbaris waar bier wel 3 tot 8 euro kan kosten.

Na de lunch maken we een strandwandeling, drinken nog een koffie op het koudgeworden terras en gaan naar het appartementje dat ze huren iets buiten het centrum.

We spelen een kaartspel of maken muziek en een van de jongens haalt groente en maakt in een mum van tijd een heerlijke tajin, beter dan in het beste restaurant.

De grote aardewerkenschaal wordt in het midden van de tafel gezet,het ronde puntdeksel gaat eraf en ieder neemt een stuk brood in de hand. Gespannen wachten we tot iedereen klaarzit en dan storten we ons op de tajin.

De regels voor tajin-eten zijn als volgt: je scheurt een stukje brood af, neemt die tussen wijs-, middelvinger en duim en sopt ermee in de groente en aardappel. Je mag alleen eten van het gedeelte recht voor je neus en je eet van de rand naar het midden.

Als ik krampachtig probeer een stuk wortel te grijpen waarbij mn hele hand drupt van de saus, zijn de jongens al voldaan achterover aan het leunen en kijken meelevend naar mijn gestuntel met de ondersteunende woorden: 'maybe next tajin you'll be better'.

Vrouwen in Marokko is een ander verhaal; het is vrij moeilijk om in contact te komen metleeftijdgenoten. Eindelijk had ik de meisjes van het hostel gestrikt om wat met me tegaan drinken, lacht Abdul (de eigenaar uit mijn vorige verhaal) me uit; 'ik zie niks dat jullie in overeenkomst hebben. jij bent eenvrije flierefluiter en zij zijn hardwerkende moslima's. Daarnaastdrinken ze geen koffie op een terras, zulke meisjes doen dat niet.'

Toch hebbenwe thee gedronken en namen ze me mee naar hun huis, waar iktwee banken vol giechelende vrouwen aantrof met hoofddoeken om en pyjama-achtige jurken aan. Van grootmoeder tot de kleine kinderen, iedereen verwelkomde me en ik kreeg broodhompen die ik in ranzig warme boter mocht dopen.

De meidenzijn van mijnleeftijd en ze verschillen onderling heel erg; de een heeft altijd een hoofddoek op enis samen met haar vriend een huis aan het bouwen, de ander (haar zusje) draagt nooit een hoofddoek en onderging een metamorfose toen ze uit haar werk kwam:strakke spijkerbroek en naaldhaklaarzen. En een internetvriendje.

Maar ze hebben gemeen dat ze altijd vriendelijk en beleefd zijn, veel lachen en vooral niet opvallend aanwezig zijn. Uitgaan betekent voor hen shoppen en eindeloos door de stad dwalen, zonderergens naar binnen te gaan om op te warmen.

Nu ben ik effe terug in Marrakech, vanaf hier nieuwe plannen maken. Niet echt leuk hier; regen regen en nog eens regen die alles doorweekt en ijskoud is. Wie heeft ooit gezegd dat Marokko een warm land is??

En ik ben nog steeds met de jongens maar dat is niet zonder gevaar. VoorMarokkanen is het verboden om met toeristen op te trekken, tenzij je een officiele gids bent. Gisteren werden we aangehouden door de politie en werd er veel ophef gemaakt.

Ik weet wel dat er voor mij geen probleem is; mij zal de politie niks aandoen. Maar de jongens kunnen de bak in gaan als ze geen geld betalen. Gelukkig hadden we nog 2 euro smeergeld op zak, en zijn de jongens uiterst geslepen in het paaien van politie-agenten door ze bij de arm te pakken, uit elkaar te halen en op fluitstertoon uitleggen dat ze geld zullen geven. Ik moet zeggen dat ik blij ben dat we in Nederland in een vrij land leven!

Ter geruststelling voor de bezorgden onder ons: de politie zal mij als toerist nooit wat aandoen en ik meng me niet teveel met de jongens; ik wil geen risico's nemen ofzo. Maar goed, leuk is anders natuurlijk.

Dan nuhet goeie bovenstebeste nieuws: gisteren kreeg ik een mail van Aline dat Noor nu ook in Marrakech is. Dus wie kwam ik 's avonds tegen... Noor en Koen: JEEEEEEEEEEEEEE!!!!!!!!

Ik ben erg blij om hen te zien!!! zekerweten dat we samen wat gaan ondernemen, de woestijn in ofzo. jullie horen het wel!! kus!

winter aan het strand

Eindelijk de tijd gevonden om weer eens gezellig met jullie bij te kletsen. Hoe gaat het in het koude Holland? En niet te vergeten.. gelukkig 2009!!
Met mij hier gaat alles zeer goed! Marokko is een supergaaf land om in te reizen. In het begin was ik wat nerveus om alleen het land in te trekken maar daar ben ik helemaal overheen. De mensen zijn over het algemeen zeer aardig en willen alleen maar je geld. De manier waarop men mij geld afhandig wil maken is eerder vermakelijk dan vervelend.Als je door de soek loopt dan zijn de overvolle winkeltjes bijna op elkaar gestapeld;zo klein en vol en veel.

De mannen in lange jurken verkopenalles wat je wil en we vragen standaard 10x teveel geld.Dustoenik vandaag een armband zag diein Nederland een paar euro zou kosten, weigerde ik om daar zes euro voor neer te leggen, dus het spel begint.Tijdens het afdingen is het de kunst om de ander voor de gek te houden; roept hijme terug als ik doe alsof ik wegloop? en om neerbuigend te doen over elk bedrag dat de ander voorstelt.

Als je tot een goed slotbedrag komt zijn beide partijen opgelucht en schudjeelkaar de hand;bedankt voorje sterke spel, ga in vrede, Allah ismet je. En tevreden loop ik weg met een armband van2,50euro, terwijl ik mijn wisselgeld nog een keer natel enweer terugloop om ook de laatste euro te innen van wat we hadden afgesproken.

Ik verblijf nu sinds 30 dec in Essaouira, een hippie-stad aan het strand. Het was geweldig om oud en nieuw te vieren in een superleuk hostel, waar ik bij de eigenaar op zijn kamer sliep omdat de restvan de kamers vol waren.

De sfeer is zo goed dat ik de eerste week alleen maarleuke mensen heb ontmoet,over het strand heb gewandeld en muziek heb gemaakt. Elke ochtend verse sinaasappelsap met een chocoladecroissantje op het dak van het hostel, uitzicht over de stad en de zee.

Tijdens het dagelijks koffiedrinken in de zon op een terras kwam ik reizigers tegen die ik eerder had ontmoet in Fes en Marrakech. Het leven hier is zooooo relaxed en fijn!

Maar nu is de vakantie voorbij en het toerisme gedaald. Eerst wilde ik werken in het hostel, maar de Marokkaans/Australische eigenaar wilde nergens afspraken over maken envertelde niet wat hij van me verwachtte. Dus als ik vroeg'wat kan ik doen' zei hij 'moet je zelf weten, ik wil niet je baas spelen' maarlater kreeg ik te horen 'waarom was je er niet toen ik je nodig had'.

Zijn love-and-peace-houding maakte dat we elkaar enerszijds graag mochten, maar anderszijds te dicht op elkaar zaten. Letterlijk, omdat ik eenweeklang op zijn kamer sliep.

Toen hij begon te vragen waar ik 's avonds uithing en met wie, dacht ik 'ik hoef geen vader erbij, ik kap ermee' maar hij was me al voor enzo werd ik na2 dagen'ontslagen'...

Niet getreurd, ik hebop andere plekken geprobeerd(vrijwilligers)werk te vinden maar de enige plek was een kindertehuis waar ik kon helpen met Engels huiswerk maken.Ze konden me echter maar 5 uur perweek bieden enna 14 dagen beginik me hier toch enigszins te vervelen dus ik trek verder het landin morgen. Of overmorgen. Of de dag erna...

Marokkerst!

Heeeeeeeeeey allemaal, fijne kerst!!

Ik heb niet bepaald een kerstgevoel, maar dat maakt niks uit!

Samen met Leo en Hanna ben ik in Fes, Marokko en... het land gaat al onze verwachtingen en zintuigen te boven!! Echt heeeeeeeel indrukwekkend, we lopen met open mond te kijken naar alle drukte om ons heen. Heel apart. Supermooie stad en de mensen zijn tot nu toe erg vriendelijk geweest, echt zoveel hulp gehad! Alsof men de negatieve reputatie wil tegengaan. Is bij mij gelukt!

Binnenkort een uitgebreider verhaal, nu lekker een kop muntthee drinken.

Liefs!

Lissa bonbon!

yes yes! ik ben in Lissabon!

Gisteravond aangekomen en nog weinig van de stad gezien, maar al wel zo'n 5 uur achter de computer gezeten omdat dit hostel gratis internet heeft! Dus ik heb een reservering op 1 van de 3 computers om foto's te uploaden, info op te zoeken over de rest van mn reis, mensen te mailen van hospitalityclub, hostels te zoeken, en weer eens een UPDATE te schrijven!

De vorige keer schreef ik over Porto. Daarna nam ik de trein naar Aveiro, een uurtje richting het Zuiden. Wordt ook wel het Venetie van Portugal genoemd, zie de foto's! Heb daar een fietsie geleend (je bent een Hollander of je bent het niet) en ben naar het strand gefietst, een 8 km-lange route die niet vaak per fiets wordt afgelegd. De autoweg die ik had moeten nemen bevond zich naas mij en ik bevond mij op de snelweg.. Oeps!

Gelukkig ben ik sterk genoeg om de fiets over de vangrail te tillen, daarna over het prikkeldraadhek, door een slootje en voila, ik was op de autoweg.

Het was de moeite waard want het strand was ruig en verlaten, op een aantal vissers na. Niet echt weer om te zwemmen, maar wel leuk om door het dorpje te wandelen dat bestaat uit houten huisjes met mooie gekleurde streepjes. Heel romantisch.

Die avond ontmoette ik mijn medereizigers weer die ik in Porto had achtergelaten. Toevallig! Ze kwamen op het juiste moment, want na een daglang alleen fietsen, eten en bios was ik wel met mezelf uitgepraat.

De jongens hadden iemand ontmoet die hen een slaapplek aanbood, waar ik ook wel terecht kon. Het bleek een soort studentenhuis/woongroep waar tussen de 5 en 8 mensen woonden (niemand wist het precies) en nog meer mensen dagelijks binnen kwamen lopen. Er was 1 persoon die altijd voor iedereen het eten kookte (een Braziliaan), de grote pan stond standaard gevuld in de eetkamer.

Toen ik binnenkwam werd me meteen eten aangeboden en ik werd aan iedereen voorgesteld. Daarna werd er muziek gemaakt en hebben we ons de hele avond vermaakt. De volgende dagen heb ik daar ook doorgebracht. Overdag ging men werken of naar school maar er waren altijd wel mensen in het huis om leuke dingen mee te doen.

De sfeer was echt geweldig, heel gastvrij en open!

Ik kreeg ook een adres mee waar ik in Coimbra terecht kon, dus toen ik na 3 dagen vertrok uit het huis (wat nog niet makkelijk was omdat drie mensen jammerend aan mijn benen hingen om me tegen te houden) zocht ik in Coimbra Republica Baco op.

Toen ik daar aanbelde en zei dat ik een slaapplek zocht, was ik ook meteen welkom en kreeg een leegstaande kamer met bed aangeboden. Ook hier spraken de mensen in de woonkamer me meteen aan en werd ik uitgenodigd om mee te eten, mee te gaan naar de kroeg en werd ik rondgeleid door andere republica's.

Leuke manier om de inside van Portugal te leren kennen!

Coimbra zelf is een mooie stad, zoals te zien is op de foto's. Door rond te lopen en dingen te bezichtigen kom ik aardig wat te weten over de cultuur en geschiedenis van Portugal.

Daarnaast ontmoet ik mensen in de hostels waarmee ik optrek. Hoewel ik na een tijdje wel weer genoeg heb van bijvoorbeeld het Australische stelletje dat op de vraag wat-wil-je-drinken standaard reageerde met 'I don't know, what are you having love?', de wederhelft verliefd aankijkend. Of 'should we make a picture here, love?' 'I don't know love, what do you think?' bleeeeh.

Nu dan> Lissabon! Eerste indruk is dat het GROOT is! De vele pleinen worden omzoomd door driebaanswegen waar het verkeer nonstop overheen raast. Aan de rand van de pleinen staan enorme monumentale gebouwen met Romaanse beelden van mannen en vrouwen die de krioelende mensenhoop klein en nietig doen voelen.

De avenida's zijn talloos en je loopt van de ene brede winkelboulevard in de andere, met de plattegrond in de hand waar niet eens alle straatnamen op vermeld staan omdat het simpelweg te groot is.

In deze metropool heb ik een fijn jeugdherberg gevonden waar ik door de receptie warm welkom werd geheten en aan iedereen voor werd gesteld. In de woonkamer liggen overal zitzakken en er wordt loungemuziek gedraaid, er is een boekenkast en een tv met dvd's, een keuken met gratis koffie en thee en heerlijke bedden. een fijne uitvalsbasis om de stad te gaan verkennen! Hoewel, misschien blijf ik lekker de hele dag op de bank hangen, hahaaa.

Thankx voor al jullie reacties, leuk dat jullie meeleven! Fijne kerstvakantie!!

dikke kus Marieke

Portugal!

jaja, het leven zonder mijn geliefde Lieke gaat verder..

Het afscheidwas zwaar, de zakdoekjes vol gesnoten. De laatste avond hebben we herinneringen opgehaald aan de hele reis en kwamen tot de conclusie dat we een superleuke tijd hebben gehad saampjes. Lieke keek vervolgens heel blij als ze praatte over haar thuiskomst, hoe de mensen haar zouden ontvangen op Schiphol en hoe ze lekker zou eten en door Amersfoort zou slenteren. Ik trok dan een somber gezicht en snoof luidruchtig, waarop Lieke zich haastte te zeggen dat ze mij heel erg zou missen en dat ze liever mee verder zou reizen.. maar eerst geld wil verdienen.

Oké, de bus reed weg en ik bleef achter in Finisterre. Eindelijk vrijheid! ;)

Omdat de Camino afgelopen is, maak ik nu per dag een plan van wat ik ga doen. Eerst nog lekker een paar dagen in Finisterre gebleven, vanwaar ik een prachtig uitzicht had van bijna 360`C over de zee. Finisterre betekent 'eind van de wereld' en de ruige, rotsachtige kust bevestigde dat gevoel. De meeuwen krijsten en de wind waait guur. Heerlijk om eens een dag voor de open haard te zitten met een boek, ik heb in 2 maanden nog niet één boek uitgelezen!!

Mooie gelegenheid ook om mijn voeten op te warmen bij het vuur, want die waren al een paar dagen gevoelloos van de kou. In de meeste huizen is geen verwarming, alleen een haard. Men laat alle deuren openstaan in bars, huizen en internetcafé's, zodat iedereen met jas en sjaal binnen zit. Op den duur gaan je kleren wel stinken als je er dag en nacht in rondloopt/slaapt. Aangezien ik maar 1 broek heb kan ik die niet wassen als er geen plek is om te drogen.

Op zich is dat allemaal niet erg, de stank kan toch niet op tegen de vislucht hier. Maar na een duik in de ijskoude zee is het wel lekker om op zń minst een warme douche te hebben (niet dus)!

Samen met 2 Zwitsers kwamen we op het strand een vissersman tegen die ons uitnodigde om zijn verse vis te kopen en klaar te maken. Erg leuk om bij een onverstaanbare Galicische 'local' verse sardientjes te eten en gepofte aardappelen.

Het koude, natte weer motiveerde me om naar het Zuiden te trekken. De twee Zwitsers heb ik een snelcursus 'Liften voor beginners' gegeven waarna we met duim en bordje langs de weg gingen staan, op weg naar PORTOOO in ... je raadt het al: Portugal!

De 400 km (+/-) kostte ons drie (!!) dagen om te overbruggen!! De voorspellingen kwamen uit: Spanjaarden zijn bang voor lifters dus het duurde soms wel twee uur voordat we op werden gepikt. Er waren ook niet bepaald gunstige plekken; weinig grote wegen waardoor men ons steeds maar een paar km mee kon nemen.

Daarnaast vertrokken we natuurlijk veel te laat waardoor we steeds het werkverkeer misliepen. Maar het was wederom een heel leuk avontuur! Hoewel de Zwitserse vriendelijkheid niet op kan tegen de Lieke-en-Marieke charme natuurlijk, met Lieke verliep het liften veel makkelijker, haha!

De nachten brachten we door bij mensen thuis, via couchsurfing. Echt een aanrader voor iedereen die goedkoop wil reizen! We hebben in een heel tof oud herenhuis geslapen waar we soep maakten in een enorme keuken, waar de kiwi-bomen in de tuin stonden en waar maar één jongen woonde die meteen het vuur voor ons aanmaakte. Echt super.

Na Santiago was er wel een snelweg naar Portugal, dus woehoei, de grens over! Echt heel gaaf om in een nieuw land te zijn. Porto is 10x mooier dan ik verwachtte. De oude binnenstad is geweldig mooi met ups en downs, torens, pleintjes, grote winkelstraten met kerstverlichting en huizen met geglazuurde, gekleurde tegeltjes tegen de vochtigheid. Lijken wel allemaal open keukens, met de Delfts Blauw en gifgroene huisjes.

Ik dacht dat het Portugees wel op het Spaans leek. nou, niet dus! De laatste lift-man zette ons af in een wijk buiten het centrum, dus wij schoten een jonge vrouw aan en vroegen in het Spaans de richting naar het centrum van de stad. Ze keek ons niet-begrijpend aan dus we vroegen hetzelfde in het Engels. En, zeg nou zelf, hoe moeilijk kan het woord 'centre, centro, ceintre' te vertalen zijn?? Maar ze begon terug te praten in een taal die meer op het Russisch leek dan op het Spaans! Constantin en ik keken elkaar aan en barstten in lachen uit; we konden er echt geen soep van breien!

Natuurlijk zijn er wel overeenkomsten met de Spaanse taal, maar de uitspraak is meer lallend en de woorden hebben meer accenttekens waardoor de uitspraak altijd fout gegokt is. Maar de mensen zijn aardig en de meesten spreken redelijk Spaans en sommigen Engels.

Het jeugdhostel is ook erg leuk, weer andere mensen ontmoet om mee naar musea te gaan enzo. Maar helaas is het weer erg regenachtig, hoewel gelukkig niet koud (16 tot 20 graden). Toch beperkt de regen me wel, waardoor ik wat sneller Portugal door ga crossen zodat ik weldra in Zuid-Spanje ben en dan de oversteek kan maken naar Marokko.

In Zuid-Spanje zoek ik een medereiziger (ter geruststelling van het thuisfront) om de Tanger over te steken en met kerst hoop ik in Marrakech te zijn bij Hanna en Leo!

Fijne decembertijd allemaal!

en Lieke.. kom je snel terug?

dikke kus!! Marieke

Victory!!!! Santiago!!!!!

Well hello there!

Wij hebben ons einddoel bereikt! YES!! Santiago is van ons! De laatste stempel op onze stempelkaart is binnen! Het leed is geleden en de appels zijn geplukt.
It´s time to burn something! Dat is wat alle pelgrims doen als ze door zijn gelopen naar de kustplaats Finisterre om daar hun geestelijke afval in de onstuimige zee te gooien. Symbolisch worden de schoenen of sokken verbrand, wat een vreselijke stank over de stad verzoorzaakt.

Een Franse pelgrim had de regels niet helemaal begrepen en begon op het plein voor de kathedraal in Santiago zijn sokken te verbranden. Daar waren waren de agenten niet zo happy mee. Maar goed, hij had 3 maanden gelopen dus dan wordt je ook wat confuus als je eindelijk de voeten van Sint Jacob kan kussen.

De laatste kilometers liepen we strompelend de stad binnen, het leek alsof de kathedraal nóóít zou komen. Maar nadat we de wagens waren gepasseerd die de kerstverlichting ophingen in de smalle straatjes van Satiago, mochten we dan ein-de-lijk een foto nemen van onszelf voor de kathedraal!! Later bleek dat we bij de zij-ingang stonden, maar dat mocht de pret niet drukken.

Met backpack en staf liepen we de kerk binnen, vol ontzag kijkend naar alle goud en zilver waarmee de apostel omringd is. Elke dag is er een mis (we zijn 2x geweest!) watvoorons hetmeeting point was voor pelgrims -het theekransje was weer compleet! Enhet gevoel van victory was alom!! Echt iedereen feliciteerde elkaar en we waren helemaal euforisch!

Meteen bij de Zara eenoutfit gekocht die onze gescheurde vodden kon vervangen, zodat wewelriekend en met krullende haartjes het nachtleven vanSantiago in konden duiken. Eindelijk geen sluitingstijd van 22:00uur meer; we verbleven in een vrij luxe hotelletjewaar we zelfs onze slaapzak niet uit hoefden te pakken!!

De twee dagen in Santiago hebben we lekker rustig aangedaan en gerelaxed; rondgekeken en in barretjes koffie gedronken met al onze pelgrimvriendjes.Ontmoetingenmet mensen die we wekenlang niet haddengezien, en afscheidnemen van mensenwaar we een band mee opgebouwd hadden.

De hele tocht is alles bij elkaar geweldig geweest!We hebben nog geen 3 dagen regen gehad en ook onze winteroutfit hebben we vaker mee moeten zeulen dan aangehad. Op dit moment raast er een sneeuwstorm door Noord-Spanje, dat is al de tweede waaraan we ontsnapt zijn.

We hebben ongelooflijk mooie wandelingen gemaakt door de bergen, zoals je op de foto´s kunt zien. Echt, de meeste dorpjes brachten je terug in de tijd. Boertjes die hun koeien langs ons pad joegen en vrouwtjes met ezeltjes. Oude mensen die met groete zakken kastanjes zoeken onder de hoge bomen en die wij ´s avonds gepoft aangeboden kregen.

Herbergen waar vaak geen ´hospitalero´ (herbergier) was, zodat de deur gewoon open stond omdat er in de wintertijd minder pelgrims komen. We gooiden 3 euro in het bakje per overnachting, en konden gebruik maken van de voorziening. Als we geluk hadden waren de douches warm en lagen er dekens bij de stapelbedden. De sfeer is geweldig, vaak was er geen verwarming maar wel een haardvuur waar iedereen zijn sokken boven te drogen hangt en waarnaast men aan lange tafels eet.

En hoewel op de foto´s vaak de zon schijnt, kunnen de nachten zo koud zijn dat 3 dekens en een muts op je kop nog onvoldoende warmte gaven! Maar als je dan om 7:00uur wakker gemaakt wordt met een Ave Maria door de boxen, en de café con leche die beneden klaarstaat, is dat het wel weer waard. Tijdens het wandelen staan deplanten en bomennog onderbevroren en verstild langs ons pad, terwijl de zon langzaamboven de benevelde bergen uitkomt.(Deze poëtische bijdrage hadden jullie nog vanmij -Marieke- te goed.)

Tijdens het beklimmen van de bemodderde bergpaadjes krijgen we het al snel zó warm dat we zonder jas verder kunnen lopen en in het volgende dorpje een kruidenthee drinken met een stuk stokbrood.

Het is wel jammer dat deze mooie reisvoorbij is en we willende Camino zeker nog een keer lopen! En we nemen jullie mee want dit is echt - echt - echt de moeite waard! Nu snappen we waarom mensen maandenlang lopen of waarom sommigen de Camino wel 3x hebben gelopen.

En we kunnen wel een boek schrijven over alle leuke, grappige, bizarre medepelgrims die we tegen zijn gekomen. Zoals de Canadeese meiden die een aangereden fazant langs de kant van de weg zagen en hem de strot door hebben gesneden, zodat twee uur later de coq-au-vin op tafel stond samen met de zelfgeplukte paddenstoelen.

Lieke heeft net haar vlucht geboekt zodat ze nog haar schoen kan zetten vóórdat Sinterklaas teruggaat naar Spanje. Marieke probeert hier een zak met pakjes te pakken te krijgen.

Vrijdag 28 november kunnen jullie Lieke ophalen bij de ballenbak op Schiphol. Ze is 22 jaar en wil naar huis! Colbertje (thanx to Zara), blauwe trui, donkere broek en eenondefinieerbare houten stok.

Marie reistgeamputeerd verder, Portugal, Marokko, Zuid-Spanje zijn de plannen. Het wordt zwaar zonder Lieke want.. aaaah... geen woorden. zij-mij-ik-wij-één.

dag mensjes!! tot gauw!! veeeeeeeeeeeeeeeel liefs!!!