De grens van Mauritanie naar Senegal was ook weer een bijzondere ervaring. Na 3,5uur opgevouwen tussen 3 mannen op de achterbank van een taxi te hebben gezeten (die meerdere keren moest remmen voor overstekende geiten en dromedarissen) (en geloof me, dromedarissen nemen ruim de tijd om over te steken), kwamen we aan bij de grens. Zodra we uit de taxi stapten werden we belaagd door mensen die op de één of andere manier iets van ons wilden. We zagen mannen die kinderen letterlijk van zich af sloegen, omdat de kids hen probeerden te bestelen.

Wij vervolgden onze tocht met de paardenkoets tot aan de grens en toen verdwenen onze paspoorten met de douanebeambte.

Ergens in een achtersteegje probeerden we op de zwarte markt geld te wisselen; uit voorzorg had ik veeeeel Mauritaans geld op zak omdat er geen pinautomaten waren in het land (of ze werkten niet).Ende 200euro was in stapeltjes papier letterlijk vele centimeters dik!

Mijn tweemeterlange Senegaleesche begeleider zocht dedouaneman die uiteindelijk de paspoorten teruggaf, nadat ik 10euroexit-kosten moest betalen??!!Die gingen dus exit mijn portemonnee regelrecht insert de zijne.

We stapten op de ferry en 20minuten later kwamenwe aan in senegal.Daarkreeg ik zonder poespas meteen een stempel en hoefde ik niks tebetalen, dat was nieuw!

We gingen met de taxi naar de busstandplaats vanwaar we in een felbeschilderde, volgestouwde minibusnaar Saint Louis reden.

Saint Louisis een stad die door de Fransen gebouwd is. De ooit prachtige koloniale gebouwen zijnvormen nu een romantische vervallen stad, waar de houten veranda's haast op je hoofd vallenen bomen op binnenplaatsen groeien.

Na Mauritanie was het een beetje vreemd om weer op elke straathoek toeristen te zien in alle soorten enmaten. Veel Westerse studenten.

Het leuke was dat we live-bandjes hebben zien optreden en dat ik in een internetcafé de Duitse jongen tegenkwam die ik een paar maanden terug had ontmoet aan de kust in Marokko, en met wie ik sindsdien contact had gehouden.

Na Saint-Louis ging Momar naar zijn familie en reis ik verder met deze Thomas. We hebben een roze meer bezocht, waar zout uit gewonnen werd. Toen we uit de taxi-kano stapten moesten we een eindje door het water lopen. De zoutklonten waren ontzettend pijnlijke kiezelstenen om op blote voeten op te lopen!

Wel een paradijselijke omgeving; bamboehutjes, hangmatten, duinen, bananenbomen, papayabomen en palmbomen, koffie met uitzicht op het meer en geen andere toeristen.

Senegal is veel meer kleur en muziek, meer Afrikaanse sfeer zoals je dievoorstelt bij Afrika. Het is zonnigmaar altijd een aangename wind.