Well hello there!

Wij hebben ons einddoel bereikt! YES!! Santiago is van ons! De laatste stempel op onze stempelkaart is binnen! Het leed is geleden en de appels zijn geplukt.
It´s time to burn something! Dat is wat alle pelgrims doen als ze door zijn gelopen naar de kustplaats Finisterre om daar hun geestelijke afval in de onstuimige zee te gooien. Symbolisch worden de schoenen of sokken verbrand, wat een vreselijke stank over de stad verzoorzaakt.

Een Franse pelgrim had de regels niet helemaal begrepen en begon op het plein voor de kathedraal in Santiago zijn sokken te verbranden. Daar waren waren de agenten niet zo happy mee. Maar goed, hij had 3 maanden gelopen dus dan wordt je ook wat confuus als je eindelijk de voeten van Sint Jacob kan kussen.

De laatste kilometers liepen we strompelend de stad binnen, het leek alsof de kathedraal nóóít zou komen. Maar nadat we de wagens waren gepasseerd die de kerstverlichting ophingen in de smalle straatjes van Satiago, mochten we dan ein-de-lijk een foto nemen van onszelf voor de kathedraal!! Later bleek dat we bij de zij-ingang stonden, maar dat mocht de pret niet drukken.

Met backpack en staf liepen we de kerk binnen, vol ontzag kijkend naar alle goud en zilver waarmee de apostel omringd is. Elke dag is er een mis (we zijn 2x geweest!) watvoorons hetmeeting point was voor pelgrims -het theekransje was weer compleet! Enhet gevoel van victory was alom!! Echt iedereen feliciteerde elkaar en we waren helemaal euforisch!

Meteen bij de Zara eenoutfit gekocht die onze gescheurde vodden kon vervangen, zodat wewelriekend en met krullende haartjes het nachtleven vanSantiago in konden duiken. Eindelijk geen sluitingstijd van 22:00uur meer; we verbleven in een vrij luxe hotelletjewaar we zelfs onze slaapzak niet uit hoefden te pakken!!

De twee dagen in Santiago hebben we lekker rustig aangedaan en gerelaxed; rondgekeken en in barretjes koffie gedronken met al onze pelgrimvriendjes.Ontmoetingenmet mensen die we wekenlang niet haddengezien, en afscheidnemen van mensenwaar we een band mee opgebouwd hadden.

De hele tocht is alles bij elkaar geweldig geweest!We hebben nog geen 3 dagen regen gehad en ook onze winteroutfit hebben we vaker mee moeten zeulen dan aangehad. Op dit moment raast er een sneeuwstorm door Noord-Spanje, dat is al de tweede waaraan we ontsnapt zijn.

We hebben ongelooflijk mooie wandelingen gemaakt door de bergen, zoals je op de foto´s kunt zien. Echt, de meeste dorpjes brachten je terug in de tijd. Boertjes die hun koeien langs ons pad joegen en vrouwtjes met ezeltjes. Oude mensen die met groete zakken kastanjes zoeken onder de hoge bomen en die wij ´s avonds gepoft aangeboden kregen.

Herbergen waar vaak geen ´hospitalero´ (herbergier) was, zodat de deur gewoon open stond omdat er in de wintertijd minder pelgrims komen. We gooiden 3 euro in het bakje per overnachting, en konden gebruik maken van de voorziening. Als we geluk hadden waren de douches warm en lagen er dekens bij de stapelbedden. De sfeer is geweldig, vaak was er geen verwarming maar wel een haardvuur waar iedereen zijn sokken boven te drogen hangt en waarnaast men aan lange tafels eet.

En hoewel op de foto´s vaak de zon schijnt, kunnen de nachten zo koud zijn dat 3 dekens en een muts op je kop nog onvoldoende warmte gaven! Maar als je dan om 7:00uur wakker gemaakt wordt met een Ave Maria door de boxen, en de café con leche die beneden klaarstaat, is dat het wel weer waard. Tijdens het wandelen staan deplanten en bomennog onderbevroren en verstild langs ons pad, terwijl de zon langzaamboven de benevelde bergen uitkomt.(Deze poëtische bijdrage hadden jullie nog vanmij -Marieke- te goed.)

Tijdens het beklimmen van de bemodderde bergpaadjes krijgen we het al snel zó warm dat we zonder jas verder kunnen lopen en in het volgende dorpje een kruidenthee drinken met een stuk stokbrood.

Het is wel jammer dat deze mooie reisvoorbij is en we willende Camino zeker nog een keer lopen! En we nemen jullie mee want dit is echt - echt - echt de moeite waard! Nu snappen we waarom mensen maandenlang lopen of waarom sommigen de Camino wel 3x hebben gelopen.

En we kunnen wel een boek schrijven over alle leuke, grappige, bizarre medepelgrims die we tegen zijn gekomen. Zoals de Canadeese meiden die een aangereden fazant langs de kant van de weg zagen en hem de strot door hebben gesneden, zodat twee uur later de coq-au-vin op tafel stond samen met de zelfgeplukte paddenstoelen.

Lieke heeft net haar vlucht geboekt zodat ze nog haar schoen kan zetten vóórdat Sinterklaas teruggaat naar Spanje. Marieke probeert hier een zak met pakjes te pakken te krijgen.

Vrijdag 28 november kunnen jullie Lieke ophalen bij de ballenbak op Schiphol. Ze is 22 jaar en wil naar huis! Colbertje (thanx to Zara), blauwe trui, donkere broek en eenondefinieerbare houten stok.

Marie reistgeamputeerd verder, Portugal, Marokko, Zuid-Spanje zijn de plannen. Het wordt zwaar zonder Lieke want.. aaaah... geen woorden. zij-mij-ik-wij-één.

dag mensjes!! tot gauw!! veeeeeeeeeeeeeeeel liefs!!!