de laatste dagen

Ja ik geloof het zelf ook niet, maar hier is alweer een update!

De vorige keer moest ik abrupt afbreken omdat de tijd om was. Anders had ik nog kunnen uitleggen dat het rose zoutmeer rose is vanwege de bacterien die erin zitten. Nu snappen julliehet natuurlijk beter.

Na Lac du Rose zijndie Duitse jongenen ik naar Ile de Goré gegaan, een eiland dichtbij Dakar. Echt een klein eilandje waar je binnen een half uur de hele breedte over kon lopen; maar waar toch aardig veel mensen wonen. Het is er prachtig, met alle koloniale huizen en gebouwen, rose en geel geschilderd. Houten balkonnetjes waarover uitbundig veel bloemen groeien in vele kleuren. De schattige steegjes doen aan een Italiaans dorpje denken en het is moeilijk om je voor te stellen dat hier zoveel ellende is geweest. Je voelt je als blanke lichtelijk ongemakkelijk als je de huizen bezichtigt waarin duizenden slaven gevangen zijn gehouden. Het eiland was een centraal punt in de slavenhandel en je leest brieffragmenten waarin eenblanke generaal klaagt over de vreselijke geur die over Senegal hangt vanwege de rottende lichamen van de slaven die tijdens de scheeptochten bij bosjes sterven. Met een kanonkogel worden ze overboord gegooid maar de kogel raakt na een tijdje los waardoor de doden in grote aantallen op zee drijven.

En nog steeds richten blanken schade aan in Afrika natuurlijk. Voor velen is dit hét continent om in te investeren. Men koopt land op van bijvoorbeeld Senegalezen en verkoopt dit in kleinere delen door aan andere Westerlingen, tegen een veel hogere prijs.

Je kan je voorstellen dat sommigen een hekel hebben aan Westerlingen, maar het merendeel zietons gewoon als wandelende euro's. Soms word ik er flink chagrijnig van om constantaangeklampt te worden door mensen die je hand willen schudden en die ongevraagd met je mee lopen.

Vooral met kinderen, jemoet ze natuurlijknooit geld geven ofzo. Sommigen zijn echt heel brutaal alsze weer om een kado vragen, of om geld of eten (met een sandwich in de hand). Zelfs ik moet me bedwingen omeen kind niet voor de kop te slaan als zeconstant naast me blijft lopen en bedelen.

Maar de meestemensen zijn erg aardig!Geen opdringende mannen zoals inMarokko en Mauritanie.Vandaag werden we door iemand in een restaurantje uitgenodigd voor een maaltij bij zijn familie. We kregen een rondleiding door het dorp enmoesten beloven morgenwer langs te komen.

We bevinden ons nu in Casamance, het Zuidelijke deel van Senegal. Wat ik eerder nietwist, is dat je door Gambia moet reizen om naar Zuid Senegal te gaan. Gambia is een klein landje binnen het grote Senegal. Ik zal je dit keer de details besparen, maar geloof me, na 14uur in een busje met een 40graden ben je aardig uitgekakt. Vooral als de weg vol hobbels engaten is,jeachterbuurman z'n knieen in je rug prikt,het zand door de open schuifdeur waait, jeeenuur op de veerpont moet wachten terwijl er geen goeie koffie te krijgenis in de stinkende hitte, enje behalve door 4grensovergangenook nog door 2 politieposten wordt gecontroleerd.

Casamance is het meest inheemse gebied van Senegal, waar in de mangrove-bossen de Christenen en moslims weinig grip hebben kunnen krijgen op de bevolking. Helaas schuilen hier ook de rebellen die een paar jaar terug terroristische acties hebben uitgevoerd.

Het blijft apart om na Marokko ineens halfnaakte mensen te zien; veel oudere vrouwen hebben alleen een doek over hun bovenlichaam en die zakt weleens schuin.

Maar het eten is hier gevarieerd en lekker, eindelijk ook weer bier!! Morgen een fiets huren en lekker door de bossen fietsen, met de koele zeewind is het hier niet te heet. Perfecte plaats om m'n laatste reisdagen door te brengen!

tot snel!

Senegal!

De grens van Mauritanie naar Senegal was ook weer een bijzondere ervaring. Na 3,5uur opgevouwen tussen 3 mannen op de achterbank van een taxi te hebben gezeten (die meerdere keren moest remmen voor overstekende geiten en dromedarissen) (en geloof me, dromedarissen nemen ruim de tijd om over te steken), kwamen we aan bij de grens. Zodra we uit de taxi stapten werden we belaagd door mensen die op de één of andere manier iets van ons wilden. We zagen mannen die kinderen letterlijk van zich af sloegen, omdat de kids hen probeerden te bestelen.

Wij vervolgden onze tocht met de paardenkoets tot aan de grens en toen verdwenen onze paspoorten met de douanebeambte.

Ergens in een achtersteegje probeerden we op de zwarte markt geld te wisselen; uit voorzorg had ik veeeeel Mauritaans geld op zak omdat er geen pinautomaten waren in het land (of ze werkten niet).Ende 200euro was in stapeltjes papier letterlijk vele centimeters dik!

Mijn tweemeterlange Senegaleesche begeleider zocht dedouaneman die uiteindelijk de paspoorten teruggaf, nadat ik 10euroexit-kosten moest betalen??!!Die gingen dus exit mijn portemonnee regelrecht insert de zijne.

We stapten op de ferry en 20minuten later kwamenwe aan in senegal.Daarkreeg ik zonder poespas meteen een stempel en hoefde ik niks tebetalen, dat was nieuw!

We gingen met de taxi naar de busstandplaats vanwaar we in een felbeschilderde, volgestouwde minibusnaar Saint Louis reden.

Saint Louisis een stad die door de Fransen gebouwd is. De ooit prachtige koloniale gebouwen zijnvormen nu een romantische vervallen stad, waar de houten veranda's haast op je hoofd vallenen bomen op binnenplaatsen groeien.

Na Mauritanie was het een beetje vreemd om weer op elke straathoek toeristen te zien in alle soorten enmaten. Veel Westerse studenten.

Het leuke was dat we live-bandjes hebben zien optreden en dat ik in een internetcafé de Duitse jongen tegenkwam die ik een paar maanden terug had ontmoet aan de kust in Marokko, en met wie ik sindsdien contact had gehouden.

Na Saint-Louis ging Momar naar zijn familie en reis ik verder met deze Thomas. We hebben een roze meer bezocht, waar zout uit gewonnen werd. Toen we uit de taxi-kano stapten moesten we een eindje door het water lopen. De zoutklonten waren ontzettend pijnlijke kiezelstenen om op blote voeten op te lopen!

Wel een paradijselijke omgeving; bamboehutjes, hangmatten, duinen, bananenbomen, papayabomen en palmbomen, koffie met uitzicht op het meer en geen andere toeristen.

Senegal is veel meer kleur en muziek, meer Afrikaanse sfeer zoals je dievoorstelt bij Afrika. Het is zonnigmaar altijd een aangename wind.

thuiskomstdatum: 28 april!

hallo!

Ik heb het zo lang mogelijk uitgesteld, maar m'n portemonnee uitknijpend vallen er nog maar een paar muntjes uit.. dus ik kom thuis!

Het ticket is geboekt, op 28 april kom ik om 13:20 aan op Schiphol.

Je hebt het al tussen de regels door kunnen lezen; ik heb er veel zin in om jullie allemaal weer te zien en om lekker te gaan werken en m'n dingetjes te doen! Dus zo erg is het niet. Nu nog even van de Senegalese uitbundigheid genieten!

kus Marieke

Meer Mauritanie!

Goed, ik heb inmiddels wat plaatjes toegevoegd zodat je een beter beeld kan vormen.

Ik kwam dus tegen de avond aan in Nouadibou, nadat de taxi tussen de landmijnen door gemanouvreerd was die nog steeds langs de weg liggen. De Zuid-Afrikoanen had ik abrupt vaarwel moeten zeggen dus ik kwam alleen aan in een nieuw land. In Marokko weet ik inmiddels al het reilen en zeilen van de busstations, hoe en waar hostels zijn, hoe de mensen zijn, enz. Een nieuw land is altijd een beetje spannend hoe dat zal gaan.

De stad bestond uit lage betonnen huizen met daartussen straten vol met zand, afval en geiten. De mensen die er rondlopen zijn ineens niet meer Arabisch maar vooral zwart van huidskleur (niet discriminerend bedoeld natuurlijk, men noemt zichtzelf ook 'black person'). De preutse lichaamsbedekking van Marokko maakt plaats voor veel blote armen, schouders, soms onbedekte vrouwenhoofdenen peuters met slechts een t-shirtje aan.

De taxi zet me af voor de 'auberge'en aarzelend loop ik de ommuurde parkeerplaats op. Het beton is wel vrolijk beschilderd maar het blijft een kille uitstraling hebben (zie foto auberge Abba).

Maar eenmaal binnen blijkt het vol te zitten met jonge, avontuurlijke backpackers! wat een geluk! Ik kan kiezen met wie ik de volgende dag mee wil reizen. Het worden de Pool Michal en de Brit John want zij willen ook de trein nemen.

We lopen nog wat door de stad en worden door vrolijk geklede vrouwen en kinderen toegezwaaid. Andere kinderen vragen om een 'kado'.

Overal ligt afval; echt overal. Alle hoop lijkt gevestigd op de vele loslopende geiten die toch wel alles eten. Je vindt die dan ook zowel dood als levend op de grote belten in de stad.

De volgende dag even snel een kijkje nemen bij het strand waar tientallen verroeste schipswrakken vlak voor de kust liggen. Die liggen er al jaren en dat zal ook wel zo blijven. Helaas eten geiten geen schepen voor zover bekend.

Vijf km buiten de stinkstad ligt het treinstation. Heel Afrikaans komen Michal, John en ik 15 minuten te laat aan, de enige trein per dag zou om 15:00 uur moeten vertrekken. Maar de langste trein ter wereld (2.2km!!) laat zoals voorspeld op zich wachten. Nadat we urenlang gezandstraald zijn (het waait koud en hard, geen bescherming) gaan de geruchten dat hij toch wel rond 21:00 zal komen en alle enorme bagagezakken worden alvast naar de rails gesleept.Helaasschittert de treinin afwezigheid tot 1uur 's nachts!! de tijd die hij ongeveer op bestemming aan had moeten komen.

Eenkoffieshop/restaurantje zou goeie zaken doen op dat station. (was er dus niet)

Een aantal jongens had in het zand een vuur gemaakt van rokerig struikgewas en zo was ik aan de praat geraakt met de Senegalese Gabriel die op weg was naar Europa. Hij verzekerde me dat ik beter een ticket kon kopen, ipv de gratis reis te maken in de kolenwagon zoals mijn travelbuddies van plan waren. Dus ik kocht een ticket, het was nu al zo koud namelijk, maar toen de trein aankwam bleek er maar één passagierswagon te zijn. Onderweg daarheen werd ik bijna verpletterd door de meute en ik hoorde kinderen krijsen alsof ze uit elkaar gerukt werden. Ik dus niet! Het zag er naaruit dat er zelfs geen sta-plaats was dusGabriel kwam weer naar buiten en we zochten gezellig samen een goederenwagon op, klommen langs het trapje omhoog en sprongen erin.

Toen we begonnen te rijden was het mooi omde sterren te zien, maar al snel werden we verblind door het zand en kolengruis dat vanaf de bodem omhoog waaide. Het is namelijk een Iron Ore Train.

We vleiden ons op de grond onder mijn slaapzak en probeerden wat te slapen. Na korte tijd werd ik uit een halfslaap wakker van de slaapzak die klapperde als een zeildoek en totaal geen warmte bood tegen de koude wind. Daarnaast raakte ik haast verstikt in mijn hoofddoek die ik over mijn gezicht had gedaan om de ijzerige zandsmaak enigszins te beperken. Het zand in mijn ogen belette mijn zicht en ik moest ook mijn handbagage goed vasthouden. Ik dacht dat ik gek werd!

Gelukkig kwam de zon na een tijdje op en werd het iets warmer. We zagen nu wie er nog meer in onze wagon lagen: een man die heerlijk thee maakte op een meegebrachte houtstronk, een jongen die sigaretten uitdeelde en ik deeldemijn brood uit. Zowas er snel een band geschept.Gabriel liet op zijn meegebrachte bosatlas de route zien die hij met balpen had getekend door Mali en Marokko.

Eindelijk na vele zanduren kwamen we rond 14:00uur in Choum aan, een handvol betonnen huisjes in de snikhete zon met eromheen niks danzand en leegte.

Er stond een pick-up klaar waar 12 mensen in/op gestouwdwerden en de benzine werd met een trechter in de tank gegoten.Dathet er langzaam weer uitlekte was blijkbaar niet erg zorgwekkend.

'Sothis is wherewe are gonna die' zei John toen de motor het halverwege de 1587e zandheuvel het ineens begaf. Maar nee, de mannen met hun blauwe tafelkleden om zich heen geslagen wisten er wel raad mee. Wat water op de motor sprenkelen en met z'n allen aandouwen en hij ging weer als een speer over de onverharde weg.

Na zo'n 3 uur kwamen we EINDELIJK aan in Atar,bij een heerlijke camping, compleet met hangmatten en bomen die schaduw boden in de ruisende verkoelende wind, geurende bloemen en zowaar een kop koffie.Wauw.

De volgende dag hadden we zowaar de eer om de president te ontmoeten die op het centrale plein een toespraak hield.Er waren veel mensen maarhet ging er gemoedelijk aan toe.

De volgende dag namen de pick-up naar Chinguitty, een half-verlaten stad in de woestijn. Heerlijk rondgekeken en niks gedaan.

Daarna een dagje naar een oasis waar we sliepen onder een tentdoek zodat we bijzondopgang meteen depalmbomen zagen tegen de overhellende rotswand, het klaterende water hoordenen een duik namen in de natuurlijke poel.

De hoofdstad Nouakchott was werkelijk niks bijzonders, alleen een doorreispunt voor Senegal. En daar ben ik nu dus!

Ik moet zeggen dat het ook allemaal wel weer snel went, hoewel Senegal weer een heel andere sfeer heeft. Mauritanie was vooral prachtig vanwege het landschap. Heel bijzonder om zo in de woestijn te zijn, een heel kalmerende werking heeft dat.

Nu reis ik met een Senegalees van 38 die er uitziet als 25 en die superdun is en 2.02 meter hoog. Hij heeft me de grens over geleid en beschermd tegen de grijpgrage handjes van de vele (kind-)dieven. De Pool is naar Marokko vertrokken en de Brit naar Mali.

Nog een kleine twee weken en dan kom ik terug jongens en meisjes!

Erg bedankt weer voor jullie vele leuke berichten, superleuk dat jullie meeleven!

nu, live uit de hoofdstad van Mauritanie, Marieke!

salaam aleikum! de website wordt steeds niet goed geladen, vanwege de landkaart die deze computer niet kan openen geloof ik. Vandaar dat ik even een test-bericht vooryut stuurde. Ik ben dus in Mauritanie!!! En morgen of overmorgen alweer de grens over naar Senegal, insh Allah. Wat gaat het snel! En wat is het internet traag/ afwezig in dit land! en zoooveel te vertellen, maar ik heb nog maar 10 minuten en dan worden de Pool en ik meegenomen door de Senegalees om bij hem en zijn vrienden te slapen vannacht. Je vraagt je af waar de Mauritaniers zijn in dit verhaal en dat vraag ik mezelf ook af; Mauritaniers zijn hier een zeldzaam begrip geloof ik. Het land zit vol met mensen uit Gambia, Senegal en Mali die 'onderweg' zijn naar het Beloofde Land Europa. Wegens geldgebrek of mislukte grensovergang blijven steken in Mauritanie en hier nu de kost proberen te verdienen om later alsnog de reis te kunnen maken. Toch een beetje wrang om steeds weer te beseffen dat reizen voor ons zo makkelijk gaat. Dat blanken overal met een brede glimlach en drie koppen thee worden ontvangen. Dat wij vandaan komen waar velen alleen maar van kunnen dromen. Dat Holland voor ons heel gewoontjes is en we haast vergeten zijn wat een voorrecht het is om bijvoorbeeld vrijheid van meningsuiting te hebben. Hoewel mensen die beweren dat de islam een gezwel is voor straf eens naar een moslimland zouden moeten komen. Dan piepen ze wel anders. Bla bla bla, Marieke vertel vertel vertel nou gewoon over de grensovergang en wat je eet en wie je ontmoet en hoeveel ezels er op straat lopen!! oke!! Veel ezels. En nog meer geiten. Hier en daar zie je een dromedaris, als je het zand uit je ogen hebt gewreven. We eten vis en rijst en vis en rijst. Volgens mij heb ik alleen nog maar Senegalees eten geproefd (vis en rijst) maar goed, dat lijkt wel erg op het Mauritaans eten (rijst en vis). Zoals jullie weten was ik lichtelijk zenuwachtig om de grens over te steken, met name omdat de ambassade negatief reisadvies geeft. Een paar jaar terug zijn er 4 Franse toeristen vermoord en ook is de Israelische ambassade een keer aangevallen. Daarnaast is de regering overgenomen door het leger en zijn er over 2 maanden nieuwe verkiezingen. Maar van al die dingen merk je hier niks, behalve dat er bijna geen toeristen zijn in Mauritanie. Overal zijn 4x meer hostels en restaurants dan dat er gasten zijn, dus het meeste is gesloten. Daarnaast is het hoogseizoen nu afgelopen dus het is wel drukker geweest een maand terug. Er zijn hier twee seizoenen (ik citeer de Lonely Planet): Oct - March: hot. April - Sept: very hot. Gemiddelde temperatuur overdag 39 graden geloof ik. De grensovergang. In Dakhla (Marokko) ontmoette ik een groep Zuid-Afrikanen die zeiden dat ik wel bij hen in de taxi zou kunnen, dus de volgende ochtend ontmoetten we elkaar en reden in een pick-up naar een 'camping' 5 km buiten de stad. Daar stonden 2 mercedessen klaar om de 8 Zuid-Afrikanen in te vervoeren. Even leek het erop dat vanwege de verzekering ik niet mee zou kunnen en een dag moesten wachten op deze afgelegen, met beton omzoomde camperparkeerplaats in the middle of no-where. Maar geld doet meer dan je denkt en 15minuten later deelde ik de passagiersstoel met een ander meisje en reden we richting de grens. We praatten honderduit want ik was erg benieuwd naar het leven van de blanke Zuid-Afrikanen, die kende ik voorheen alleen uit verhalen. Ze reizen door Afrika en doen vrijwilligersprojecten en praten een erg grappig taaltje. Het was in totaal maar 400 of 500 km maar we hebben er uuuren over gedaan. Overal stonden politie-agenten verschuilen achter de zandduinen en moesten we onze paspoorten laten zien. Er waren bijna geen andere auto's bij de grensovergang maar in plaats van dat het daardoor sneller ging, duurde het 3 lange uren van controle en vragenlijsten. De douane-beambten zaten op hun gemakje aan een tafeltje in de zon en vonden het gezellig om met ons praatjes en grapjes te maken, eentje maakte zelfs een groepsfoto van ons. Tussen de Marokkaanse en Mauritaanse grens is men te beroerd om asfalt neer te leggen dus die 4 km rijd je door de duinen met links en rechts van je tientallen verroeste autowrakken die gewoon gedumpt zijn. Na de grens ging de groep meteen door naar de hoofdstad terwijl ik in de taxi naar de dichtsbijzijnde stad reed: Nouadibou. De chauffeur nodigde me uit bij hem thuis maar ik dàcht het niet. En toen... mijn eerste Mauritaanse stad!! Super!! Morgen meer nieuws, de tijd is om!

De grens over naar.. Mauritanie!

Jawel, ik heb besloten om jullie watvaker leesvoer te geven!
Komt met name omdat ik nu elke dag wel op het internet zit (waar ik natuurlijk geen tijd voor had zolang ik met anderen aan het reizen was). Ik speur en surf en google naar informatie over.. Mauritanie! Yes!
Al een tijdje wilde ik ofwel verderreizen, ofwel terugreizen over land. Maar het eerste zag ik niet zo zitten en het tweede vond ik toch niet zo'n aantrekkelijk idee; om na Marokko terug te gaan naar Spanje voelt als een stap achteruit in m'n reiscarriere, een reisdegradatie, terug naar de kleuterschool. Want hoewel Spanje ongetwijfeld heel veel te bieden heeft, ben ik inmiddels natuurlijk een doorgewinterde reiziger die niet de makkelijkste weg kiest.
Mijn andere 2 reisgenootjes inspireerden mij enorm: de 19-jaar jonge Anthony gaat naar Algarije, Libie en Tunesie in zijn eentje, op zijn eerste backpackreis.
De 26-jarige, schattig uitziende, altijd vriendelijk lachende Quinn heeft Arabische landen doorgetrokkenen voorzelfs voor Oost-Turkije draait ze haar hand niet om terwijl zelfs de Turken uit het Westelijke deel daar nooit heen zouden gaan.
Dus toen ik aan hen vroeg waar zij de moed vandaan haalden kreeg ik als antwoord: maar Marieke, jij doet toch hetzelfde?!
En ja, ik heb natuurlijk Mexico (Stad) op mijn CV staan en ben ook wel ervaren.
Dus de optie om Mauritanie door te reizen en uit te komen in Senegal lijkt ineens heel haalbaar!
En wauw, ik heb er zin in!!
Inmiddels heb ik me over beide landen goed ingelezen en ben ik een vlucht aan het boeken om over 6 weken van Dakar naar Amsterdam te vliegen. Wauw, ik ga naar Dakar!!Mauritanie en Senegal, die landen klinken als onwerkelijke sprookjeslanden, die kunnen toch niet echt bestaan?Africa, here I come!!
De Lonely Planets heb ik van internet gedownload en dus heb ik alle info over hotelletjes en openbaar vervoer.

Plan is om een paar plekken te bezoeken in Mauritanie (wat toch niet aanbevolen wordt als ideale vakantebestemming omdat er soms onrust is)maar ver voor de verkiezingen ben ik er weer weg.

Het enige lastige van Mauritanie is: er zijn geen pinautomaten. Dus vandaag op zoek naar een manier om toch geld te hebben daar.

Het beste is om euro's bij je te hebben die je daar overal in kan wisselen. Ik pinde vandaag het maximale bedrag aan Dirhams en probeerde die te laten wisselen voor Euro's. Bij drie wisselkantoren hadden ze geen Euro's want daar worden alleen Euro's omgewisseld voor Dirhams en niet andersom.

Eindeljik vond ik een bank die me wel euro's gaf, maar tegen een belachelijk hoge wisselkoers. Ik had het idee dat die man maar wat raak toetste op z'n rekenmachientje dus ik vroeg om een factuur/ een bon waarop ik de wisselkoers kon zien. Die kon hij me niet geven. Ik vroeg hem of dit een officiele bank was of een illegaal wisselkantoortje. Hij keek me nietszeggend aan en gaf me mijn Dirhams terug.

En natuurlijk kan ik hier nergens de Mauritaanse munteenheid krijgen, dat zou te makkelijk zijn. Oh ja en de Dirham mag ik niet uitvoeren uit Marokko. Heerlijk Arabisch gekneuter.

Verder staat Mauritanie in de Lonely Bible beschreven als één van de veiligste Afrikaanse landen waar de mensen zeer gastvrij zijn. Die verhalen hoor ik ook van mensen die er al geweest zijn.

Senegal is een makkelijk en veilig land om door te reizen, behalve dat iedereen constant z'n handen in je zakken stopt om je geld te rollen. Heb dus een portemonneetje voor om m'n nek gekocht.

Lijkt me geweldig om daar de mangrovebomen te zien in de oerwoud-achtige omgeving. Het is ook een land vol muziek en vrolijke mensen. En er zijn grote safariparken waar je the Big Ones kan zien: olifanten en neushoorns en meer disneyfiguren.

Nu ben ik in Dakhla, de Westelijke Sahara. Ook een hele ervaring; in dit land is veel gestreden en het Gerechtshof in Den Haag heeft uiteindelijk besloten dat het een onafhankelijke staat is. Marokko dacht daar echter anders over en heeft de zandvlakte toegeeigend en aan Marokko vastgeplakt. Volgens mij is dat de verklaring voor alle militaire posten die er nog steeds zijn. In de 2 lange busreizen die ik heb gemaakt om hier te komen werden we vaak gecontroleerd; iedereen moest z'n ID laten zien en mijn paspoort werd standaard mee naar buiten genomen om na 10 wachten weer terug te worden gebracht. De kopietjes die de chauffeur vantevoren had gemaakt van m'n paspoort voldeden waarschijnlijk niet.

Maar als ik de mensen hier vraag naar deovervloedige militaire aanwezigheid zeggen ze dat het 'normaal' is en om de veiligheid te waarborgen. Er worden geen mitrailleurs gedragen dus het zal wel meevallen.

Om 17:00uur stap ik op de bus van TanTan naar Dakhla, klaar om 14uur lang te zitten in de luxe bus die ik dit keer geboekt heb. Een traktatie na alle rammelende, roestende, lekkende, rochelende, kauwgombeplakte koekblikken die ik hiervoor heb bestegen. Ik verwacht met andere toeristen in de bus te zitten zodat ik niet, net als de vorige keer,wakker schriken naast me een grote, donkere puntmuts zie zitten. De man naast me had zijn djelleba-capuchon tot over z'n kin getrokken en zag er in het donker uit als een grote boze tuinkabouter. Of een KuKluxKlan in het zwart.

Tot overmaat van ramp had meneer zijn gele kamelenleren puntslippers uitgetrokken en rookik de hele nacht een indringende camambert-geur. En dat nestelt zich dan lekker tegen je aan.

Op dezereis geen tuinkabouter maar ook geen collega-toeristen. De bus is gevuld met goedgeklede Marokkaanse mannen en grote, in gekleurde doeken gewikkelde Sahara-vrouwen.

Onderweg wordt er een paar keer gestopt en eten we met de hele club een gefrituurd stuk vis met brood en tomatensaus voor 2 euro, nadat we ons gehurkt hebben boven het gat in de grond waarvan ik nog steeds niet snap hoe je daar met goed fatsoen een drol in kan mikken. Moet je eerst plassen en je daarna omdraaien om te poepen? en waarom lijk ik de enige te zijn die w.c.papier gebruikt?dat zijn van die mysteries van hetMarokkaanse leven die ik misschien wel nooit zal ontrafelen.

Buiten lijkt hetinmiddels op een herfstavond in Scheveningen; een ziltige, stormachtige strandwind doet de (on-Scheveningse) palmbomen heen en weer zwaaien onder de loodgrijze wolken in de donkere nacht. Koud is het niet, ook niet heel warm.

Een aantal vrouwen knikt me vriendelijk toe en we stappen weer in de bus, op weg naar nergens. De groteleegte lijkt eindeloos. Links en rechts is er niks. Een vlak zandland met tussendoor wat lage struikjes. Of zijn het zwarte plastic zakjes? Het zou me niet verbazen als de Sahara als vuilnisbelt wordt gebruikt.

Als ik de volgende ochtend uitstap komt er meteen een man in een wit gewaad naar me toe. Do you wanna go to Mauritania?

Er is geen openbaar vervoer naar de grens en ik vroeg me al af hoe ik de resterende 350km moest gaan afleggen. Dit ging wel heel makkelijk. Hij is Mauretaan en biedt me meteen z'n woning aan en hulp bij alles wat ik nodig heb om de grens over te steken. Ik ben wat wantrouwig natuurlijk maar heb inmiddels andere toeristen gevonden waarmee ik morgen inderdaad.. naar.. Mauritanie ga!

Er zijn daar minder internetcafé's maar ik verwacht wel binnen 2 dagen te kunnen updaten. Sahara, maak je borst maar nat want ik kom eraan!

Bou en Ien komen langs; wateroverlast in de woestijn; snorremans wil een zoen en meer avonturen

met vader en moeder op avontuur

(dankje Paula voor je inspirerende tekst-met-kopjes-idee!)

jaja, eindelijk weer nieuws uit de woeste woestijn!
hoe gaat het met jullie?
Hier gaat 't goed! nog steeds in Marokko ja, ik snap zelf ook niet waarom. Eigenlijk was ik er wel een beetje klaar mee, maar toen hoorde ik dat m'n ouders dit land hadden uitverkoren als vakantieland dus moest ik wel blijven om ze hier rond te leiden natuurlijk!

we hebben twee weken lang gerelaxed aan het strand, in de stadjes, in de bergen en in de oase. Vooral de oase was erg gaaf: de laatste drie dagen hebben we ineen superluxe hotelletje gezeten dat helemaal in Marokkaanse stijl was, met kleden aan de wanden en op de vloeren (je moest slofjes aandoen), hang:ligbanken in ruimtes die bstonden uit een labyrinth van kleine doorloopkamertjes, een hoop kleine dakterrasjes waarvan we konden kiezen waar we wilden eten, een fontein in het midden en een gratis hammam. Enhet personeel dat ons behandelde alsof we de koninklijke familiewaren!

De omgeving van Ouarzazateis zo mooi; de ruige rotsen en bergen, de valleien, de woestijn en de oase met enorm veel palmbomen. Veel films zijn hier in de omgeving opgenomen, zoals The Gladiator en The Mummy.

In een gehuurde auto crosten we overal heen, wat heerlijk!

Het was super om terug te gaan naar deMarokkaanse mensen die mij eerder zo gastvrij hadden ontvangen;door hen aan mijnouders voor te stellen kon ik ook iets terug doen. Men vindt het een hele eer dat wij helemaal naar hen dorpje gekomen waren en we kregen de hele dag door te eten. Ma en ik kregen mooie henna-voetjes! voor meer foto's klik op de volgende link (met dank aanPaulina Helena Maria Hogeboom-Melse):
http://www.mijnalbum.nl/Uitnodiging=I7CVXT8H

wateroverlast in de woestijn

Daarna kwam ik 3 mede-alleen-reizigers tegen met wie ik anderhalve week ben opgetrokken: de Engelse Anthony, de Duitse Chris en de Australische Quinn (van Chinese oorsprong); Zie de foto's. We zijn de woestijn ingetrokken bij Zagora, een ander woestijngedeelte danwaar ik eerder al geweest was.

Na een daglange busreis konden we niet verder; de rivier was overstroomd.. Ga je eens een keer naar de woestijn, kan je er niet komen wegens overstroming!! Hoe ironisch!

In 24uur was er zoveel regen gevallen dat de straten onder water stonden. Iedereen was uitgelopen om de rivier te zien die ver buiten zijn oevers was getreden. Het was één groot modderfeest!

Met een 4x4 en een gids hotsten we een dag later dan toch over de steenvlakte en daarnadoor de zandduinen. De chauffeur reed stoicijns door terwijl onze hoofden tegen het autodak aanbonkten. Chris kotste een zandkom vol.De wilde kamelen keken ons bevreemd aan. Als weer een paar zouden vangen konden we in 52 dagen in Timboektoe zijn, aldus onze gids.

Onze gids nam ons ook mee naar zijn dorpje waar alle kinderen naar ons toegestroomd kwamen. 'bonjour madame!' Zolief ennieuwsgierig! Glunderend liet een paar van hen de metaalwerkplaats zien waar sommige kinderen werkten; een donkere kamer in een kleihuis waarvan je constant bang bent dat het dak instort alsiemand op de bovenverdieping loopt.

In de manenschijn liepen we het hele eind terug naar Zagora, door de palmerie. Dan waan je je echt in Afrika!

besmettelijke ziektes tussen de palmbomen

Het klikte heel erg met ons vieren en we hadden een geweldige tijd, moeilijk om uit te leggen!

Maar tof om weer eens een tijdje met backpackers op te trekken, dat had ik hier in Marokko nog niet gedaan.

We hebben bergwandelingen gemaakt in de Dadesvallei, waar de roze rotsen ons omringden terwijl we langs de rivier liepen.Er worden gewassen verbouwd met kleine kleidijkjes waar je overheen kan lopen. Tussen het hoge gras zagen we Berbervrouwenmet hun gekleurde doeken om zich heen geslagen, sommigen een enorme zak met takken op de rug. Ze zwaaien en glimlachen verlegen naar ons en wij lopen naar ze toe en hurken naast hen neer. Met mijn gebroken Arabisch begrijpen we elkaar redelijk; ook voor hen is het niet de moedertaal. We krijgen groene vijgenom op te kauwen en al snel trekkenze ongegeneerd aan onze haren en kleren om te zien wat we allemaalanders hebben dan zij.

Ik bedenkme dat ik bij terugkomst meteenmijn handen wil wassen want één meisje heeft wel een heel lelijke wond op haar lip. Herpes? Een ander meisje heeft ontstoken ogen.

Lachend leiden ze ons terug door de vallei en laten ons dan achter bij ons hotelletje, waar het oude mannetje direct een pot met zoete thee op het terras zet.

dikbuikige snorremans

En er is nog zoooooveel meer te vertellen!

Zoals dat ik erover denk om een briefje op mijn hoofd te plakken waarop staat dat ik géén prostituee ben. Nu ik weer alleen reis word ikdoor de meeste mannen aangezienvoor prostituee. Vandaag ook weer. De buschauffeur was zo aardig voor me en hij hielp me zo goed met alles, dat ik niet verbaasd opkeek toen hij me uitnodigde om bij hem thuis thee te drinken. De gastvriendelijkheid van mensen is enorm groot en inmiddels ben ik erachter dat zelfs de stoerste man altijd samenwoont en afhankelijk is van moeders/de vrouw.

We hadden de hele nacht in de bus doorgebracht dus toen we om 5:00uur aankwamen was ik moe. De chauffeur zei dat ik geen hotel hoefde te betalen want ik kon bij hem terecht. Natuurlijk twijfelde ik wel een beetje maar ja, hij zag er zo goedverzorgd uit en was zo vriendelijk!

Dus toen we uiteindelijk ergens terechtkwamen waar ik vanaf de drempel kon zien dat het géén familiehuis was, stapte ik ontsteld weer naar buiten. 'Oh, wil je dan niet?' was zijn reactie. En de dikbuikige snorremans probeerde me alsnog te kussen.

Nope, vriendelijk bedankt maar ik ga terug naar het busstation! oh, nou dat was ook goed. En met dezelfde vriendelijkheid werd ik terugbegeleid alsof er niks gebeurd was.

Op mijn 'je ne suis pas une prostituée!' werd ik onderzoekend aangekeken. Had hij zich dan toch vergist? JAAA!

ik ga weer vaker schrijven! want dit bericht is veeeeel te lang en ik kan me voorstellen als jullie afgehaakt hebben. Snorrie en tot gauw!!

kus Marieke

warm welkom bij families + het helpen van Nomadenkinderen

Zoals je op de foto's ziet ben ik al aardig aan het inburgeren hier. Laatst checkte ik in in een hotelletje in Agadir toen de jongen achter de balie me uitnodigde om zijn familie te bezoeken. Dus de volgende dag vertrokken we naar een klein bergdorpje waar ik warm werd verwelkomd door Mohammeds' familie.

Het water wordt meteen op de gastank gezet (een voorwerp dat je hier in elke huiskamer vindt, zodat men niet naar de keuken hoeft te lopen om de onuitputtelijke hoeveelheid thee te bevoorraden).Iedereen zit opmatrassen op de grond en ik krijg drie kussens in mijn rug, het jongste kind op schoot en oma komt naast me zitten. Ze houdt mijn hand vast en dankt Allah dat ik hen kom bezoeken. Ik versta er niks van want ze praat Berber.

Er worden twee meiden uit het dorp opgetrommeld die resoluut mijn handen vastpakken en volspuiten met een natte henna-massa die een uur lang moet drogen. Daardoor is het onmogelijk om te eten endrinken , maar niet gevreesd, moeder Fatima komt tegenover me zitten, doopt stukjes brood in de honingen stopt het in mijn mond. Daarnavolgen dadels enthee.

Ik voel me lichtelijk ongemakkelijk maar moet er ook wel om lachen; men haalt alles uit de kast om mij welkom te laten voelen!

Ik verblijf vier dagen bij dit gezin en men neemt speciaal vrij van werk om met mij meer familieleden te bezoeken en de waterval te bekijken. Mohammed is de enige die redelijk Engels spreekt dus het communiceren gaat vaak met handen en voeten.

Vanaf het begin heb ik een speciale band met oma, ze zit steeds dichttegen me aan en praat tegen me in Berber. Daardoor leer ik de woorden voor 'mooi' en 'een beetje' leer, die ik te pas en onpas gebruiken we uiteindelijk allebei de tranen in de ogen hebben van het lachen als ze me voor de zoveelste keer vol overtuiging iets duidelijk wil maken.

Na de maaltijd laten de vrouwen me een jaren '70 dvd zien waarop een Franse vrouw Berbermuziek zingt. Ik krijg ook een hoefddoek om en mijn ogen worden zwartgemaakt met kohl, waarna we met drie generaties vrouwen door de woonkamer dansen.

Uiteindelijk vertrek ik met een tas vol kado's die ik onmogelijk kan weigeren. En de belofte dat ik terug moet komen, want eigenlijk willen ze me niet laten gaan. Aisha zegt dat ik wel een maand in hun huis mag wonen, en ik weet zeker dat ze dat geweldig zou vinden.

En zo is het de laatste tijd vaak gegaan. Nu ik weer allleen reis ben ik steeds uitgenodigd bij mensen thuis, echt supergastvrij!! Deze regio is ook veel vriendelijker dan de woestijn; de verhalen die ik de vorige keer beschreef zijn hier minder voorkomend. Hoewel ik altijd op m'n hoede blijf; overal tref je goeie mensen en soms mensen met slechte intenties.

Op de vorige fotoserie zie je kinderen in de bergen, daarover wilde ik nog uitleggen. De mooiste dag in Marokko was toen ik met Tarik in Todra Gorge was, een dorpje in de enorme overweldigende rotspartijen.

De busreis erheen duurde langer dan verwacht dus we kwamen om 2uur 's nachts aan in Tenerir. Daar konden we naar een hotelletje maar we wilden eigenlijk naar de Todra Gorge en omdat de nachttaxi te duur was zijn we gaan lopen.

De 15km liepen we over geasfalteerde weg vanuitde stadomhoog naar de bergen, met de sterren boven ons en de silhouetten van de wuivende palmen naast ons. Tegen zonsopgang kwamen we in de Gorge, een soort doorgang tussen twee enorme rotswanden.De eerste zonnestralen beschenen de imponerende rotsen die ineens boven ons uittorenden enwe waren zo onder de indruk dat we er doorheen renden, zingend en lachend. We kwamen bij een rivier (zie foto) waar we besloten een vuurtje te stoken om koffie te maken en watbrood te eten. EenBerberman kwam naar ons toe en nodigde ons uit om thee te drinkenbij de grot waar hij woont.

Hurkend bij het vuur dronken we de zoete thee en deelden we met hem onze dadels.

De volgende dagen kwamen we erachter dat hij veel familieleden in de bergen had wonendie een zwaar leven leiden. Tarik en ik gingen naar Tenerir en kochten er medicijnen, en een tas vol kleren en schoenen op de markt.De volgende twee dagen zijn we de bergen ingetrokken samen met de man en met een jongen die Berber sprak en werkte voor een hulporganisatie.

De wandeling was ontzettendzwaar; we klommen binnen een paar uur zo'n 1000 meter in de brandende zon, soms hangend boven eenklif en balancerend over een smal randje. Toen kwamen we bij grotten waar mensen wonen, alle families op grote afstand van elkaar.

We deelden kleding uit voor de kinderen, en boekjes en pennen. De organisatie-jongen schreef het Arabische alfabet in het boekje zodat de kinderen konden oefenen, ze waren nog nooit naar school geweest.

We kregen thee te drinken en een pasgeboren geitje likte mekkerend aan mijn broek.

Aan het eind van de middag liepen we over de hoogvlakte toen we een vrouw zagen met een kudde geiten. Ze had een baby op haar rug en bij haar waren5 kinderen, waarvan de oudste (misschien 8 jaar) ook een baby op haar rug had.Werenden naar de kinderen toeen trokken onze tassen open om ze de kleren te geven; ze rilden letterlijk van de kou. Met grote ogen keken ze toe hoe wij sokken aan hun blote voeten deden enpassende schoenen zochten.

Ze reageerden bijna niet toen we ze het speelgoed gaven en probeerden met ze te spelen, passief keken ze naar ons. Zelfs de baby gaf geen kik. De koekjes die we ze gaven bleven steken ergens onderweg naar hun mond, zo verbaasd waren ze.

Tarik en ik gaven allebei de trui die we aanhadden aan de kinderen omdat we te weinig bij ons hadden en we liepen naar hun 'huis', alledrie de mannen droegen een kindje op hun arm en ik liep achteraan zodat de kids mijn tranen niet zouden zien.

Die avond waren we compleetvan slag door alles dat we gezien hadden. Het is ook heel tegenstrijdig want de meeste Nomadenfamilies zijn niet arm; ze hebben een waardevolle kudde schapen en verkopen de wol op de markt. De meesten hebben zelfs een huis ergens in een stad maar kiezen voor het Nomadenleven. Maar voor onsis het onbegrijpelijk dat je je kinderen kou laat leiden en zo'n hard leven laat leiden.

Maar goed, er zijn veel verhalen en je weet niet wat waar is, of de mensen echt eenkeuze hebben of niet. De overheid helpt Nomadenfamilies niet, ze hebben ook geen paspoort.Moeilijk ook om te helpen als men steeds van plaats verandert.

Voor mij een onvergetelijke ervaring en graag zou ik meer van dit soort dingen doen. Nu bedacht ik me; als jullie me willen helpen kan jeals (verlaat)verjaardagskado misschien wat geld storten op mijn rekening. Tot nu toe heb ik bijna 200euro uitgegeven. Zou super zijn, ik heb beloofd dat ik terug zou komen om meer families te bezoeken.

Rabobank-rekeningnummer 30.22.54.579 te Utrecht.

Thanks! veel liefs Marieke