Zoals je op de foto's ziet ben ik al aardig aan het inburgeren hier. Laatst checkte ik in in een hotelletje in Agadir toen de jongen achter de balie me uitnodigde om zijn familie te bezoeken. Dus de volgende dag vertrokken we naar een klein bergdorpje waar ik warm werd verwelkomd door Mohammeds' familie.

Het water wordt meteen op de gastank gezet (een voorwerp dat je hier in elke huiskamer vindt, zodat men niet naar de keuken hoeft te lopen om de onuitputtelijke hoeveelheid thee te bevoorraden).Iedereen zit opmatrassen op de grond en ik krijg drie kussens in mijn rug, het jongste kind op schoot en oma komt naast me zitten. Ze houdt mijn hand vast en dankt Allah dat ik hen kom bezoeken. Ik versta er niks van want ze praat Berber.

Er worden twee meiden uit het dorp opgetrommeld die resoluut mijn handen vastpakken en volspuiten met een natte henna-massa die een uur lang moet drogen. Daardoor is het onmogelijk om te eten endrinken , maar niet gevreesd, moeder Fatima komt tegenover me zitten, doopt stukjes brood in de honingen stopt het in mijn mond. Daarnavolgen dadels enthee.

Ik voel me lichtelijk ongemakkelijk maar moet er ook wel om lachen; men haalt alles uit de kast om mij welkom te laten voelen!

Ik verblijf vier dagen bij dit gezin en men neemt speciaal vrij van werk om met mij meer familieleden te bezoeken en de waterval te bekijken. Mohammed is de enige die redelijk Engels spreekt dus het communiceren gaat vaak met handen en voeten.

Vanaf het begin heb ik een speciale band met oma, ze zit steeds dichttegen me aan en praat tegen me in Berber. Daardoor leer ik de woorden voor 'mooi' en 'een beetje' leer, die ik te pas en onpas gebruiken we uiteindelijk allebei de tranen in de ogen hebben van het lachen als ze me voor de zoveelste keer vol overtuiging iets duidelijk wil maken.

Na de maaltijd laten de vrouwen me een jaren '70 dvd zien waarop een Franse vrouw Berbermuziek zingt. Ik krijg ook een hoefddoek om en mijn ogen worden zwartgemaakt met kohl, waarna we met drie generaties vrouwen door de woonkamer dansen.

Uiteindelijk vertrek ik met een tas vol kado's die ik onmogelijk kan weigeren. En de belofte dat ik terug moet komen, want eigenlijk willen ze me niet laten gaan. Aisha zegt dat ik wel een maand in hun huis mag wonen, en ik weet zeker dat ze dat geweldig zou vinden.

En zo is het de laatste tijd vaak gegaan. Nu ik weer allleen reis ben ik steeds uitgenodigd bij mensen thuis, echt supergastvrij!! Deze regio is ook veel vriendelijker dan de woestijn; de verhalen die ik de vorige keer beschreef zijn hier minder voorkomend. Hoewel ik altijd op m'n hoede blijf; overal tref je goeie mensen en soms mensen met slechte intenties.

Op de vorige fotoserie zie je kinderen in de bergen, daarover wilde ik nog uitleggen. De mooiste dag in Marokko was toen ik met Tarik in Todra Gorge was, een dorpje in de enorme overweldigende rotspartijen.

De busreis erheen duurde langer dan verwacht dus we kwamen om 2uur 's nachts aan in Tenerir. Daar konden we naar een hotelletje maar we wilden eigenlijk naar de Todra Gorge en omdat de nachttaxi te duur was zijn we gaan lopen.

De 15km liepen we over geasfalteerde weg vanuitde stadomhoog naar de bergen, met de sterren boven ons en de silhouetten van de wuivende palmen naast ons. Tegen zonsopgang kwamen we in de Gorge, een soort doorgang tussen twee enorme rotswanden.De eerste zonnestralen beschenen de imponerende rotsen die ineens boven ons uittorenden enwe waren zo onder de indruk dat we er doorheen renden, zingend en lachend. We kwamen bij een rivier (zie foto) waar we besloten een vuurtje te stoken om koffie te maken en watbrood te eten. EenBerberman kwam naar ons toe en nodigde ons uit om thee te drinkenbij de grot waar hij woont.

Hurkend bij het vuur dronken we de zoete thee en deelden we met hem onze dadels.

De volgende dagen kwamen we erachter dat hij veel familieleden in de bergen had wonendie een zwaar leven leiden. Tarik en ik gingen naar Tenerir en kochten er medicijnen, en een tas vol kleren en schoenen op de markt.De volgende twee dagen zijn we de bergen ingetrokken samen met de man en met een jongen die Berber sprak en werkte voor een hulporganisatie.

De wandeling was ontzettendzwaar; we klommen binnen een paar uur zo'n 1000 meter in de brandende zon, soms hangend boven eenklif en balancerend over een smal randje. Toen kwamen we bij grotten waar mensen wonen, alle families op grote afstand van elkaar.

We deelden kleding uit voor de kinderen, en boekjes en pennen. De organisatie-jongen schreef het Arabische alfabet in het boekje zodat de kinderen konden oefenen, ze waren nog nooit naar school geweest.

We kregen thee te drinken en een pasgeboren geitje likte mekkerend aan mijn broek.

Aan het eind van de middag liepen we over de hoogvlakte toen we een vrouw zagen met een kudde geiten. Ze had een baby op haar rug en bij haar waren5 kinderen, waarvan de oudste (misschien 8 jaar) ook een baby op haar rug had.Werenden naar de kinderen toeen trokken onze tassen open om ze de kleren te geven; ze rilden letterlijk van de kou. Met grote ogen keken ze toe hoe wij sokken aan hun blote voeten deden enpassende schoenen zochten.

Ze reageerden bijna niet toen we ze het speelgoed gaven en probeerden met ze te spelen, passief keken ze naar ons. Zelfs de baby gaf geen kik. De koekjes die we ze gaven bleven steken ergens onderweg naar hun mond, zo verbaasd waren ze.

Tarik en ik gaven allebei de trui die we aanhadden aan de kinderen omdat we te weinig bij ons hadden en we liepen naar hun 'huis', alledrie de mannen droegen een kindje op hun arm en ik liep achteraan zodat de kids mijn tranen niet zouden zien.

Die avond waren we compleetvan slag door alles dat we gezien hadden. Het is ook heel tegenstrijdig want de meeste Nomadenfamilies zijn niet arm; ze hebben een waardevolle kudde schapen en verkopen de wol op de markt. De meesten hebben zelfs een huis ergens in een stad maar kiezen voor het Nomadenleven. Maar voor onsis het onbegrijpelijk dat je je kinderen kou laat leiden en zo'n hard leven laat leiden.

Maar goed, er zijn veel verhalen en je weet niet wat waar is, of de mensen echt eenkeuze hebben of niet. De overheid helpt Nomadenfamilies niet, ze hebben ook geen paspoort.Moeilijk ook om te helpen als men steeds van plaats verandert.

Voor mij een onvergetelijke ervaring en graag zou ik meer van dit soort dingen doen. Nu bedacht ik me; als jullie me willen helpen kan jeals (verlaat)verjaardagskado misschien wat geld storten op mijn rekening. Tot nu toe heb ik bijna 200euro uitgegeven. Zou super zijn, ik heb beloofd dat ik terug zou komen om meer families te bezoeken.

Rabobank-rekeningnummer 30.22.54.579 te Utrecht.

Thanks! veel liefs Marieke