Jawel, ik heb besloten om jullie watvaker leesvoer te geven!
Komt met name omdat ik nu elke dag wel op het internet zit (waar ik natuurlijk geen tijd voor had zolang ik met anderen aan het reizen was). Ik speur en surf en google naar informatie over.. Mauritanie! Yes!
Al een tijdje wilde ik ofwel verderreizen, ofwel terugreizen over land. Maar het eerste zag ik niet zo zitten en het tweede vond ik toch niet zo'n aantrekkelijk idee; om na Marokko terug te gaan naar Spanje voelt als een stap achteruit in m'n reiscarriere, een reisdegradatie, terug naar de kleuterschool. Want hoewel Spanje ongetwijfeld heel veel te bieden heeft, ben ik inmiddels natuurlijk een doorgewinterde reiziger die niet de makkelijkste weg kiest.
Mijn andere 2 reisgenootjes inspireerden mij enorm: de 19-jaar jonge Anthony gaat naar Algarije, Libie en Tunesie in zijn eentje, op zijn eerste backpackreis.
De 26-jarige, schattig uitziende, altijd vriendelijk lachende Quinn heeft Arabische landen doorgetrokkenen voorzelfs voor Oost-Turkije draait ze haar hand niet om terwijl zelfs de Turken uit het Westelijke deel daar nooit heen zouden gaan.
Dus toen ik aan hen vroeg waar zij de moed vandaan haalden kreeg ik als antwoord: maar Marieke, jij doet toch hetzelfde?!
En ja, ik heb natuurlijk Mexico (Stad) op mijn CV staan en ben ook wel ervaren.
Dus de optie om Mauritanie door te reizen en uit te komen in Senegal lijkt ineens heel haalbaar!
En wauw, ik heb er zin in!!
Inmiddels heb ik me over beide landen goed ingelezen en ben ik een vlucht aan het boeken om over 6 weken van Dakar naar Amsterdam te vliegen. Wauw, ik ga naar Dakar!!Mauritanie en Senegal, die landen klinken als onwerkelijke sprookjeslanden, die kunnen toch niet echt bestaan?Africa, here I come!!
De Lonely Planets heb ik van internet gedownload en dus heb ik alle info over hotelletjes en openbaar vervoer.

Plan is om een paar plekken te bezoeken in Mauritanie (wat toch niet aanbevolen wordt als ideale vakantebestemming omdat er soms onrust is)maar ver voor de verkiezingen ben ik er weer weg.

Het enige lastige van Mauritanie is: er zijn geen pinautomaten. Dus vandaag op zoek naar een manier om toch geld te hebben daar.

Het beste is om euro's bij je te hebben die je daar overal in kan wisselen. Ik pinde vandaag het maximale bedrag aan Dirhams en probeerde die te laten wisselen voor Euro's. Bij drie wisselkantoren hadden ze geen Euro's want daar worden alleen Euro's omgewisseld voor Dirhams en niet andersom.

Eindeljik vond ik een bank die me wel euro's gaf, maar tegen een belachelijk hoge wisselkoers. Ik had het idee dat die man maar wat raak toetste op z'n rekenmachientje dus ik vroeg om een factuur/ een bon waarop ik de wisselkoers kon zien. Die kon hij me niet geven. Ik vroeg hem of dit een officiele bank was of een illegaal wisselkantoortje. Hij keek me nietszeggend aan en gaf me mijn Dirhams terug.

En natuurlijk kan ik hier nergens de Mauritaanse munteenheid krijgen, dat zou te makkelijk zijn. Oh ja en de Dirham mag ik niet uitvoeren uit Marokko. Heerlijk Arabisch gekneuter.

Verder staat Mauritanie in de Lonely Bible beschreven als één van de veiligste Afrikaanse landen waar de mensen zeer gastvrij zijn. Die verhalen hoor ik ook van mensen die er al geweest zijn.

Senegal is een makkelijk en veilig land om door te reizen, behalve dat iedereen constant z'n handen in je zakken stopt om je geld te rollen. Heb dus een portemonneetje voor om m'n nek gekocht.

Lijkt me geweldig om daar de mangrovebomen te zien in de oerwoud-achtige omgeving. Het is ook een land vol muziek en vrolijke mensen. En er zijn grote safariparken waar je the Big Ones kan zien: olifanten en neushoorns en meer disneyfiguren.

Nu ben ik in Dakhla, de Westelijke Sahara. Ook een hele ervaring; in dit land is veel gestreden en het Gerechtshof in Den Haag heeft uiteindelijk besloten dat het een onafhankelijke staat is. Marokko dacht daar echter anders over en heeft de zandvlakte toegeeigend en aan Marokko vastgeplakt. Volgens mij is dat de verklaring voor alle militaire posten die er nog steeds zijn. In de 2 lange busreizen die ik heb gemaakt om hier te komen werden we vaak gecontroleerd; iedereen moest z'n ID laten zien en mijn paspoort werd standaard mee naar buiten genomen om na 10 wachten weer terug te worden gebracht. De kopietjes die de chauffeur vantevoren had gemaakt van m'n paspoort voldeden waarschijnlijk niet.

Maar als ik de mensen hier vraag naar deovervloedige militaire aanwezigheid zeggen ze dat het 'normaal' is en om de veiligheid te waarborgen. Er worden geen mitrailleurs gedragen dus het zal wel meevallen.

Om 17:00uur stap ik op de bus van TanTan naar Dakhla, klaar om 14uur lang te zitten in de luxe bus die ik dit keer geboekt heb. Een traktatie na alle rammelende, roestende, lekkende, rochelende, kauwgombeplakte koekblikken die ik hiervoor heb bestegen. Ik verwacht met andere toeristen in de bus te zitten zodat ik niet, net als de vorige keer,wakker schriken naast me een grote, donkere puntmuts zie zitten. De man naast me had zijn djelleba-capuchon tot over z'n kin getrokken en zag er in het donker uit als een grote boze tuinkabouter. Of een KuKluxKlan in het zwart.

Tot overmaat van ramp had meneer zijn gele kamelenleren puntslippers uitgetrokken en rookik de hele nacht een indringende camambert-geur. En dat nestelt zich dan lekker tegen je aan.

Op dezereis geen tuinkabouter maar ook geen collega-toeristen. De bus is gevuld met goedgeklede Marokkaanse mannen en grote, in gekleurde doeken gewikkelde Sahara-vrouwen.

Onderweg wordt er een paar keer gestopt en eten we met de hele club een gefrituurd stuk vis met brood en tomatensaus voor 2 euro, nadat we ons gehurkt hebben boven het gat in de grond waarvan ik nog steeds niet snap hoe je daar met goed fatsoen een drol in kan mikken. Moet je eerst plassen en je daarna omdraaien om te poepen? en waarom lijk ik de enige te zijn die w.c.papier gebruikt?dat zijn van die mysteries van hetMarokkaanse leven die ik misschien wel nooit zal ontrafelen.

Buiten lijkt hetinmiddels op een herfstavond in Scheveningen; een ziltige, stormachtige strandwind doet de (on-Scheveningse) palmbomen heen en weer zwaaien onder de loodgrijze wolken in de donkere nacht. Koud is het niet, ook niet heel warm.

Een aantal vrouwen knikt me vriendelijk toe en we stappen weer in de bus, op weg naar nergens. De groteleegte lijkt eindeloos. Links en rechts is er niks. Een vlak zandland met tussendoor wat lage struikjes. Of zijn het zwarte plastic zakjes? Het zou me niet verbazen als de Sahara als vuilnisbelt wordt gebruikt.

Als ik de volgende ochtend uitstap komt er meteen een man in een wit gewaad naar me toe. Do you wanna go to Mauritania?

Er is geen openbaar vervoer naar de grens en ik vroeg me al af hoe ik de resterende 350km moest gaan afleggen. Dit ging wel heel makkelijk. Hij is Mauretaan en biedt me meteen z'n woning aan en hulp bij alles wat ik nodig heb om de grens over te steken. Ik ben wat wantrouwig natuurlijk maar heb inmiddels andere toeristen gevonden waarmee ik morgen inderdaad.. naar.. Mauritanie ga!

Er zijn daar minder internetcafé's maar ik verwacht wel binnen 2 dagen te kunnen updaten. Sahara, maak je borst maar nat want ik kom eraan!