Goed, ik heb inmiddels wat plaatjes toegevoegd zodat je een beter beeld kan vormen.

Ik kwam dus tegen de avond aan in Nouadibou, nadat de taxi tussen de landmijnen door gemanouvreerd was die nog steeds langs de weg liggen. De Zuid-Afrikoanen had ik abrupt vaarwel moeten zeggen dus ik kwam alleen aan in een nieuw land. In Marokko weet ik inmiddels al het reilen en zeilen van de busstations, hoe en waar hostels zijn, hoe de mensen zijn, enz. Een nieuw land is altijd een beetje spannend hoe dat zal gaan.

De stad bestond uit lage betonnen huizen met daartussen straten vol met zand, afval en geiten. De mensen die er rondlopen zijn ineens niet meer Arabisch maar vooral zwart van huidskleur (niet discriminerend bedoeld natuurlijk, men noemt zichtzelf ook 'black person'). De preutse lichaamsbedekking van Marokko maakt plaats voor veel blote armen, schouders, soms onbedekte vrouwenhoofdenen peuters met slechts een t-shirtje aan.

De taxi zet me af voor de 'auberge'en aarzelend loop ik de ommuurde parkeerplaats op. Het beton is wel vrolijk beschilderd maar het blijft een kille uitstraling hebben (zie foto auberge Abba).

Maar eenmaal binnen blijkt het vol te zitten met jonge, avontuurlijke backpackers! wat een geluk! Ik kan kiezen met wie ik de volgende dag mee wil reizen. Het worden de Pool Michal en de Brit John want zij willen ook de trein nemen.

We lopen nog wat door de stad en worden door vrolijk geklede vrouwen en kinderen toegezwaaid. Andere kinderen vragen om een 'kado'.

Overal ligt afval; echt overal. Alle hoop lijkt gevestigd op de vele loslopende geiten die toch wel alles eten. Je vindt die dan ook zowel dood als levend op de grote belten in de stad.

De volgende dag even snel een kijkje nemen bij het strand waar tientallen verroeste schipswrakken vlak voor de kust liggen. Die liggen er al jaren en dat zal ook wel zo blijven. Helaas eten geiten geen schepen voor zover bekend.

Vijf km buiten de stinkstad ligt het treinstation. Heel Afrikaans komen Michal, John en ik 15 minuten te laat aan, de enige trein per dag zou om 15:00 uur moeten vertrekken. Maar de langste trein ter wereld (2.2km!!) laat zoals voorspeld op zich wachten. Nadat we urenlang gezandstraald zijn (het waait koud en hard, geen bescherming) gaan de geruchten dat hij toch wel rond 21:00 zal komen en alle enorme bagagezakken worden alvast naar de rails gesleept.Helaasschittert de treinin afwezigheid tot 1uur 's nachts!! de tijd die hij ongeveer op bestemming aan had moeten komen.

Eenkoffieshop/restaurantje zou goeie zaken doen op dat station. (was er dus niet)

Een aantal jongens had in het zand een vuur gemaakt van rokerig struikgewas en zo was ik aan de praat geraakt met de Senegalese Gabriel die op weg was naar Europa. Hij verzekerde me dat ik beter een ticket kon kopen, ipv de gratis reis te maken in de kolenwagon zoals mijn travelbuddies van plan waren. Dus ik kocht een ticket, het was nu al zo koud namelijk, maar toen de trein aankwam bleek er maar één passagierswagon te zijn. Onderweg daarheen werd ik bijna verpletterd door de meute en ik hoorde kinderen krijsen alsof ze uit elkaar gerukt werden. Ik dus niet! Het zag er naaruit dat er zelfs geen sta-plaats was dusGabriel kwam weer naar buiten en we zochten gezellig samen een goederenwagon op, klommen langs het trapje omhoog en sprongen erin.

Toen we begonnen te rijden was het mooi omde sterren te zien, maar al snel werden we verblind door het zand en kolengruis dat vanaf de bodem omhoog waaide. Het is namelijk een Iron Ore Train.

We vleiden ons op de grond onder mijn slaapzak en probeerden wat te slapen. Na korte tijd werd ik uit een halfslaap wakker van de slaapzak die klapperde als een zeildoek en totaal geen warmte bood tegen de koude wind. Daarnaast raakte ik haast verstikt in mijn hoofddoek die ik over mijn gezicht had gedaan om de ijzerige zandsmaak enigszins te beperken. Het zand in mijn ogen belette mijn zicht en ik moest ook mijn handbagage goed vasthouden. Ik dacht dat ik gek werd!

Gelukkig kwam de zon na een tijdje op en werd het iets warmer. We zagen nu wie er nog meer in onze wagon lagen: een man die heerlijk thee maakte op een meegebrachte houtstronk, een jongen die sigaretten uitdeelde en ik deeldemijn brood uit. Zowas er snel een band geschept.Gabriel liet op zijn meegebrachte bosatlas de route zien die hij met balpen had getekend door Mali en Marokko.

Eindelijk na vele zanduren kwamen we rond 14:00uur in Choum aan, een handvol betonnen huisjes in de snikhete zon met eromheen niks danzand en leegte.

Er stond een pick-up klaar waar 12 mensen in/op gestouwdwerden en de benzine werd met een trechter in de tank gegoten.Dathet er langzaam weer uitlekte was blijkbaar niet erg zorgwekkend.

'Sothis is wherewe are gonna die' zei John toen de motor het halverwege de 1587e zandheuvel het ineens begaf. Maar nee, de mannen met hun blauwe tafelkleden om zich heen geslagen wisten er wel raad mee. Wat water op de motor sprenkelen en met z'n allen aandouwen en hij ging weer als een speer over de onverharde weg.

Na zo'n 3 uur kwamen we EINDELIJK aan in Atar,bij een heerlijke camping, compleet met hangmatten en bomen die schaduw boden in de ruisende verkoelende wind, geurende bloemen en zowaar een kop koffie.Wauw.

De volgende dag hadden we zowaar de eer om de president te ontmoeten die op het centrale plein een toespraak hield.Er waren veel mensen maarhet ging er gemoedelijk aan toe.

De volgende dag namen de pick-up naar Chinguitty, een half-verlaten stad in de woestijn. Heerlijk rondgekeken en niks gedaan.

Daarna een dagje naar een oasis waar we sliepen onder een tentdoek zodat we bijzondopgang meteen depalmbomen zagen tegen de overhellende rotswand, het klaterende water hoordenen een duik namen in de natuurlijke poel.

De hoofdstad Nouakchott was werkelijk niks bijzonders, alleen een doorreispunt voor Senegal. En daar ben ik nu dus!

Ik moet zeggen dat het ook allemaal wel weer snel went, hoewel Senegal weer een heel andere sfeer heeft. Mauritanie was vooral prachtig vanwege het landschap. Heel bijzonder om zo in de woestijn te zijn, een heel kalmerende werking heeft dat.

Nu reis ik met een Senegalees van 38 die er uitziet als 25 en die superdun is en 2.02 meter hoog. Hij heeft me de grens over geleid en beschermd tegen de grijpgrage handjes van de vele (kind-)dieven. De Pool is naar Marokko vertrokken en de Brit naar Mali.

Nog een kleine twee weken en dan kom ik terug jongens en meisjes!

Erg bedankt weer voor jullie vele leuke berichten, superleuk dat jullie meeleven!