In het teken van 'bereid je in godsnaam voor, of koop in ieder geval goeie schoenen' heb ik vandaag bergschoenland bezocht. In bergschoenland wonen doorgaans alleen maar vriendelijke meneeren en mejuffers die gezegend zijn met grenzeloze vriendelijkheid en bovenal een geduldigheid die bij mij de nodige argwaan opwekt, maar dat is gewoon mijn ongeduldige persoon die het onmogelijk acht rustig te blijven als dat domme, onwetende dingetje (ik) bij het drieenzeventigste paar nog steeds haar derde teentje van rechts voelt knellen. Dat en het feit dat als ze één paar 'schoenen' honderdvijfenzestigduizend euro verdienen. En dat voor 'schoenen' die, laten we eerlijk zijn, eruit zien alsof ze hun beste tijd al hebben gehad. Goed, bergschoenen zijn duur en ik was een onwetend popje dat je zelfs, meerde malen (in verschillende winkels, i kid you not!), een sorrogaat berg af kunt laten hobbelen om te kijken of je je teentjes niet voelt afsterven onderweg naar beneden. Alsof drie keer twee meter een stukje naar beneden in een winkel dat eventuele effect zouden kunnen bewerkstelligen, maar dat terzijde. De surrogaatberg stond garant voor vier seconden lol en doodsangst, wat ook wel weer een ervaring was.

In de derde winkel kreeg mijn ongeduldige ik de overhand en ik heb het paar dat enigszins goed zat maar gewoon genomen. Om daarna, zo snel als mijn (nu nog poezelige) voetjes me konden dragen, het land van herr Bever te verlaten. Op de (poezelige) voet gevolgd door een licht geagiteerd vriendje.

Marie en iedereen, ik heb schoenen!!!!

ps. Wim en Perry, het lag niet aan jullie, jullie waren geweldig.